Tímarit Máls og menningar - 01.11.1982, Síða 50

Tímarit Máls og menningar
Móðirin horfði á drenginn og tvær lóðréttar rákir mynduðust milli
augnabrúnanna og hún sagði einsog við sjálfa sig: Hver er svona?
— Hvernig?
— Einsog þú?
— Hvernig er ég?
Þá snéri hún baki í drenginn, tók að blístra og horfa útum
gluggann.
— Ertu að grenja? spurði drengurinn.
— Það mundi þér líka, sagði móðirin.
— Hvernig er ég? spurði drengurinn.
— Þversum, sagði móðirin. Gerðu einsog ég bað þig.
— Er ég þá þversum? spurði drengurinn.
— Já, þversum, sagði móðirin. Farðu frá augunum á mér.
Drengurinn drattaðist útum dyrnar. Hann var ekki glaður þótt
hann héldi á fimmkalli.
Stefaníubúð var neðar í götunni, gömul einsog eigandinn hún
Stefanía kaupmaður. Oskar búðarmaður í Stefaníubúð var kannski
ekki mjög gamall, en hann hafði heldur aldrei verið mjög úngur, það
þóttist drengurinn vita. Óskar tók í nefið og vörina og byggði á
handarbakinu listræna tóbaksgarða sem hann síðan saug með hrylli-
legum hljóðum lángt uppí höfuð svo tárin spruttu fram og láku úr
augnkrókunum niður kinnarnar.
Þegar drengurinn gekk inní Stefaníubúð sátu kallarnir úr
Vélsmiðjunni sem oftar á goskössunum á gólfinu og hvíldu bakið við
brennheitan ofninn og átu Maltakex og kókosbollur og supu Egils-
appelsín og reyktu sígarettur og vindla og vinnugallarnir þeirra voru
svartir og glönsuðu af olíu og ilmuðu eftir því.
— Brúnt kex fyrir fimmkall, sagði drengurinn við Óskar búð-
armann.
— Mér þykir þú efnaður í dag, sagði Óskar og renndi rasskinninni
ofanaf borðshorninu.
— Brúnt kex fyrir fimmkall, endurtók drengurinn.
— Þú færð orma í magann af öllu þessu brúnkexi, sagði Óskar, og
bjó til stút á munninn og lokaði öðru auganu og miðaði á dall sem
stóð innanvert við búðarborðið og sendi munnfylli af brúnum
tóbakslegi í glæsilegum boga í dallinn; þurrkaði sér síðan um hökuna
með skellóttri erminni á sloppnum sem eittsinn hafði verið hvítur.
544