Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Blaðsíða 25

Ádrep
ur
Sigurður A. Magnússon
Nokkur vel valin orð
við styrkveitingu 31. des. 1985
Forseti íslands, menntamálaráðherra, góðir gestir!
Þegar vinur minn Jónas Kristjánsson kunngerði mér fyrir nokkrum
dögum ákvörðun stjórnar Rithöfundasjóðs Ríkisútvarpsins að veita mér
hinn árlega styrk hans, þá spurði ég hvort ætlast væri til að ég segði eitthvað
af því tilefni. Hann svaraði því til, að það væri engin skyldukvöð, en
hinsvegar vel þegið. Nú má ekki minna vera en ég þakki stjórnarmönnum
hverjum fyrir sig og öllum í hóp fyrir veitta sæmd og geri það hérmeð af
heilum hug í vændum þess að þakkirnar verði eins vel þegnar og ég þigg
styrkinn.
En úrþví ég er á annað borð kominn í þessa pontu og í kallfæri við
áhrifamenn sem ég á sjaldan orðastað við, langar mig til að bæta við
þakkirnar nokkrum vel völdum orðum sem verða kannski ekki eins vel
þegin í þessu hátíðlega samhengi, og þá er bara að taka því. Málsbætur gætu
verið þær, að ég hef alla tíð þótt tornæmur á opinberar siðareglur og kann
meðfram að stafa af gloppóttu uppeldi á því skeiði ævinnar þegar skapgerð-
in er tamin og mótuð.
Ekki veit ég hvort afrek á menningarsviðinu eru tekin gild og skráð í
Heimsmetabók Guinnes eða hvort þjóðir eiga þar sama hlut að máli og
einstaklingar, en ef svo er, þá fer að verða álitamál hvort ekki beri að færa
mní þá bók ýmis merkileg afrek sem Islendingar hafa unnið á seinni árum
og ég ætla að orðfæra stuttlega. Eg tel enga ástæðu til að fjölyrða um þau
afrek sem eru á allra vitorði, svosem þau að við eigum hlutfallslega fleiri
listamenn en nokkur önnur þjóð, gefum hlutfallslega út fleiri bækur og
sköpum yfirleitt meiri menningarverðmæti að tiltölu við fólksfjölda en
nokkur önnur þjóð, heldur vildi ég stuttlega víkja að afrekum sem eru, ef
svo mætti segja, með öfugum formerkjum og því kannski ótæk í bók sem
skráir bara það mesta og besta, en ekki það minnsta og sísta. En hví skyldu
þvílík afrek endilega liggja í þagnargildi?
15