Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Blaðsíða 54

Tímarit Máls og menningar
frænda mínum ljóst að þetta gæti ekki gengið svona lengur. Hin
eiginlegu hátíðahöld stóðu stutt — um það bil 38 mínútur — en
jafnvel þessi stutta athöfn væri óþolandi til lengdar, fullyrti prestur-
inn. Hann hefði einnig öðrum skyldum að gegna, kvöldfundum með
starfsbræðrum, sálusorgun, að hann minntist ekki á að hlýða á
skriftir á laugardögum. Hann hafði skotið ýmsum skyldum á frest í
nokkrar vikur, en þegar leið að lokum júní byrjaði hann mjög
eindregið að krefjast lausnar. Franz leitaði ákaft eftir fylgi fjölskyld-
unnar við þá hugmynd að koma móðurinni á hæli, en hlaut engar
undirtektir.
Alténd fór að brydda á erfiðleikum. Kvöld nokkurt vantaði prest-
inn og það tókst hvorki með símtölum né sendiboðum að hafa uppá
honum. Það varð ljóst að hann hafði blátt áfram skrópað. Föður-
bróðir minn sótbölvaði og notaði þetta atvik til þess að kalla kirkj-
unnar þjóna nöfnum sem ég veigra mér við að endurtaka. I þessari
neyð var einn aðstoðarprestanna, maður af lágum stigum, beðinn að
hjálpa uppá sakirnar. Hann gerði það, en hegðaði sér svo hræðilega
að lá við stórslysi. Menn verða að hafa það í huga að það var komið
framí júní, semsagt heitt, en þrátt fyrir það voru gluggatjöldin dregin
fyrir til þess í það minnsta að reyna að búa til skammdegisrökkur.
Auk þess logaði á kertum. Síðan hófst hátíðin. Aðstoðarpresturinn
hafði að vísu frétt af þessum sérkennilega atburði en alls ekki gert sér
rétta hugmynd um hann. Aðstoðarpresturinn var kynntur hikandi
fyrir frænku minni, hann kæmi í stað prestsins. Ollum á óvart sætti
hún sig við þessa breytingu á dagskránni. Semsé, dvergarnir hömr-
uðu, engillinn hvíslaði og sungið var „Jólatré í . . .“. Síðan var borðað
bakkelsi og kvæðið sungið aftur og skyndilega rak aðstoðarprestur-
inn upp hlátursroku. Síðar játaði hann að þegar sungin var hendingin
„. . . stjörnurnar blikar á“, hafi hann einfaldlega ekki getað bælt
lengur niður hláturinn. Hann reyndi með prestlegum tilburðum að
halda aftur af hláturshviðunum, yfirgaf herbergið og birtist ekki
aftur. Allir horfðu spenntir á frænku mína, en hún tuldraði eitthvað
um „óheflaða rudda í prestklæðum" og stakk uppí sig annarri marsí-
panköku. Þegar við fréttum af þessu atviki þótti okkur það leitt, en
nú hneigist ég til að líta á það sem einkenni um heilbrigða kæti.
Eg verð að skjóta því hér að, til þess að sannleikurinn komi fram,
að föðurbróðir minn notfærði sér tengsl sín við æðstu stjórn kirkj-
44