Tímarit Máls og menningar - 01.02.1986, Blaðsíða 45

Ekki aðeins á jólunum
Það var semsagt Franz sem benti snemma á hættuna og neitaði að
taka þátt í ákveðnum hátíðahöldum, kallaði þetta allt látalæti og
vitleysu og það sem verra var, neitaði síðar að taka þátt í nokkrum
þeim aðgerðum sem reyndust þá nauðsynlegar til að viðhalda því
sem hann nefndi vitleysu. En — eins og þegar hefur verið drepið á —
naut hann ekki nægilegs álits til þess að ættin tæki mark á honum.
Nú hafa atburðirnir reyndar vaxið okkur svo yfir höfuð að við
erum ráðalaus og vitum ekki hvernig við eigum að stemma stigu við
þeim.
Franz er fyrir löngu orðinn frægur hnefaleikari, en þó tekur hann
lofsyrðum fjölskyldunnar með sama fálæti nú og þegar hann frábað
sér gagnrýni hennar áður.
Bróðir hans hins vegar — Jóhannes frændi minn — maður sem ég
hefði vaðið eld fyrir hvenær sem væri, þessi farsæli lögfræðingur,
eftirlætissonur föðurbróður míns — Jóhannes er talinn aðhyllast
kommúnistaflokkinn, rógburður sem ég þrjóskast við að trúa. Lucie
frænka mín, eðlileg kona fram að þessu, er sögð gefa sig á vald
dönsum að næturlagi í illræmdum knæpum í fylgd ráðþrota eigin-
manns, — dönsum sem ég get ekki lýst betur en með orðinu „exist-
ensíalískum“. Sjálfur Franz föðurbróðir, sá hjartagóði maður, mun
hafa haft orð á því að hann sé orðinn leiður á lífinu. Hann sem var til
eftirbreytni fyrir alla ættingjana vegna lífsgleði og þar að auki ímynd
þess, sem okkur hefur verið kennt að nefna kristilegan kaupmann.
Læknareikningar hrúgast upp. Geðlæknar og sálarrannsóknar-
menn eru kallaðir til. Aðeins Milla frænka mín, sem telja verður
upphafsmann alls þessa, er við bestu heilsu. Hún er brosmild, hress
og kát eins og hún átti vanda til. Nú er svo komið að fjör hennar og
glaðværð er farin að ergja okkur, enda þótt við hefðum um langa hríð
látið okkur sérlega annt um heilsu hennar, því að hún lenti í kreppu
sem virðist ætla að verða uggvænleg. En ég þarf reyndar að skýra
betur frá því.
II
Það er hægur vandi að gera sér grein fyrir orsökum ógnvekjandi
þróunar eftirá. Þótt undarlegt sé er það ekki fyrr en nú við rækilega
íhugun að mér finnst þeir atburðir, sem hafa verið að gerast í næstum
tvö ár hjá ættingjum okkar, óvenjulegir.
35