Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Síða 18

Tímarit Máls og menningar
Kommarnir skreyttu bæinn og hengdu alls staðar upp rauða fána, og
nokkru fyrir hádegi kom strákur sem ég kannaðist við, Valur í Holti, til að
draga upp fánana við sundlaugina sem var rétt hjá þar sem ég bjó, bara hin-
um megin við götuna. Þá kom eitthvað yfir mig. Eg fór til hans og spurði
hvort ég mætti ekki draga upp fánana. Og ég dró upp alla rauðu fánana.
Það gerðist eitthvað innra með mér líka við þetta. Mér fannst ég vera að
fremja athöfn sem skipti máli - ekki fyrir bæinn heldur fyrir mig pers-
ónulega.
Um kvöldmatinn skrepp ég með vinkonu minni til konu í næsta húsi til
að láta spá fyrir okkur. Hún spáir í bolla fyrir okkur og segir við mig: „Það
er svo skrítið, Vilborg, að þú gengur um og ert að kveðja alla!“
Þegar ég kem heim frá spákonunni er búið að læsa húsinu, búið að læsa
alls staðar. Konan var í svo illu skapi að hún var búin að læsa mig úti! Eg
stóð þarna í vandræðum, kápulaus og læst úti og vissi ekki hvað ég átti að
gera.
Það var þarna maður sem var tíu árum eldri en ég og mér fannst auðvitað
kall, en hann var skotinn í mér og vildi endilega eiga mig. Ég hafði bara
hlegið að honum, en þegar ég stóð þarna á götunni þá varð það úr að ég fór
til hans og sagði honum frá þessu. Hann sagði mér að fara á ballið og ég fór
með stelpunum. Eftir ballið bauðst hann til að aka mér til móðursystur
minnar inni í sveitinni, og hann var svo kurteis og góður að hann sagði mér
að hafa vinkonur mínar með mér: „Eg ætlast ekki til að þú farir ein með
mér í bílnum,“ sagði hann. Eg beið svo á heypoka úti í fjósi alla nóttina
þangað til bróðir minn, sem þarna var í fóstri, kom í fjósið um morguninn,
þá laumaðist ég í rúmið hans.
Eg fór aldrei aftur til þessara húsbænda minna, en síðan blakta rauðu
fánarnir yfir lífi mínu.
Eg var um tíma hjá móðursystur minni en fékk svo vinnu í Kaupfélagi
Austfjarða á Seyðisfirði fyrir tilverknað Friðjóns Stefánssonar. Eg átti ekki
að fá vinnuna, því fjölskylda mín varð fyrir mikilli tortryggni um þessar
mundir. Aður en ég var send til Norðfjarðar höfðu þrjár systur mínar dáið
úr berklum á nokkrum mánuðum og það vildi enginn ráða okkur í vinnu
heima. En þetta starf fékk ég.
Áður en ég fór til Seyðisfjarðar hitti ég bjargvætt minn frá 1. maí og
sagði honum hvert ég væri að fara. Hann tók í höndina á mér að skilnaði
og sagði: „Nú verður þú fallegasta stúlkan á Seyðisfirði.“ Þessum orðum
hef ég ekki gleymt. Eg var aftur á leið út í óvissu, og þessi hlýlegu kveðju-
orð gáfu mér sjálfstraust sem ég hafði mikla þörf fyrir og sögðu mér á
elskulegan hátt að ég ætti lífið framundan.
416