Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Side 40

Tímarit Máls og menningar
sín fyrstu orð á íslensku í langan tíma, eða alveg frá því að hann æpti
andlátsorðin að þrælbeininu honum Arna beisk í kjallaragöngunum
forðum daga.
„Vænti ek“ - sagði hann - „at þú en væna griðka berir mér kaffi-
drykk þann enn ágæta frá Asíá.“ Og hann bætti við þegar hún ans-
aði honum engu en starði dolfallin á hann: „Ek em maðr þorsta-
fullr.“ Svo kleip hann hana í rassinn eins og siður var að votta geng-
ilbeinum hlýhug sinn meðan hann var og hét.
„Kvudn andskotann. . - æpti stúlkan og sló hann utanundir
með borðtuskunni og flýtti sér burt. „Það situr þarna fullur út-
lendingur“ - sagði hún við rauðhærðu stúlkuna - „ég held það sé
Færeyingur.“
Rauðhærða stúlkan leit rannsakandi á Snorra og rútubílstjórinn
kíkti yfir Moggann frá í gær. Snorri strauk sér um vangann og
reyndi að láta sem ekkert væri, en hann ákvað að taka betur eftir
hvað aðrir segðu og gerðu.
Svo var skyndilega allt orðið fullt af fólki, alls kyns fólki með
töskur og poka, og fyrr en varði var komin svo mikil ös við kaffi-
barinn að það var ómögulegt fyrir Snorra að nema neitt af því sem
þar fór fram. Hann skildi því töskuna sína eftir við borðið og stillti
sér upp í röðina. Því það þóttist hann skilja að afgreiðsla hér fór
hvorki eftir eign né staðfestu, heldur því hvenær fólk kom. Þetta var
þó ekki með öllu einhlítt því nokkrum tókst greinilega að þoka sér
fram fyrir náunga sinn. Meginreglan virtist þó vera sú að fólk var af-
greitt eftir röð.
Þegar Snorri þokaðist nær afgreiðslustúlkunum reyndi hann að
finna út hvað hann skyldi segja, en það sem hann heyrði var honum
þó með öllu óskiljanlegt. Eyru hans námu einungis uml og upp-
hrópanir: „Ekketta! Ettadna! Dekki mjólkída? E viddliggi me pulsu,
mamma. E viddlme ost! Ekketta! Ettadna! Ettadna!" Honum var
þetta tal alveg óskiljanlegt, en hann sá að fólk benti gjarnan og pat-
aði í átt til þess sem það vildi fá og þegar hann loksins var kominn
að afgreiðsluborðinu þá benti hann á kaffivélina og á stóra brauð-
sneið með einhverju keti á. Það vissi hann þó alltaf hvað var. Ljós-
hærða afgreiðslustúlkan leit dálítið tortryggin á hann en ákvað svo
að vera ekkert að erfa við hann rassklipið og lét hann fá það sem
438