Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 73

Rúnar Helgi Vignisson
(Herbergi -) leigjandi
(Herbergi; stærb þess í réttu hlutfalli við hæð leigjandans . . .)
Ætlaði að stytta sér leið í gegnum kirkjugarðinn. Treysta á tungl-
ið þótt skýjafar væri. Hin leiðin svo óendanlega löng og hann átti af-
ar erfitt með gang. Iljar hans nánast límdar við jörðina. Brjóst hans
hófst með sogum og rykkjum, en súrefnið vildi ekki streyma niður í
asmahrjáð lungun. Nú er stundin komin, hugsaði hann. En einhver
korn leyndust í stundaglasinu enn; altént tókst honum að safna
nægum kröftum til að opna kirkjugarðshliðið. Um leið skall svalur
vindgustur á honum svo hann tók andköf.
(. . . lítið herbergi í kjallara gamals og hrörlegs húss sem stóð
til að rífa . . .)
Gat mjakað sér inní garðinn með því að einbeita sér að öðrum
fætinum í einu. Hundruð bautasteina blöstu við honum: sumir skakkir
og skófóttir, aðrir teinréttir og tignarlegir. Betra að fara að venja sig
við tilhugsunina, sagði hann við sjálfan sig; vissi þó mætavel að það
tækist seint. Hann staulaðist áfram fet fyrir fet og stansaði með
stuttu millibili til að kasta mæðinni og lesa á bautasteinana. Sum
nafnanna höfðu verið honum tungutöm. Ætli maður fái nokkurn
tíma yfir sig almennilegan stein, hugsaði hann þar sem hann stóð
frammi fyrir gröf eins ættingja síns. Það gera það ekki allir jafn gott
þótt komnir séu af Jóni Arasyni. En hverju skiptir það svosem; undir
torfunni yrðu allir eins. Maðkarnir færu ekki í manngreinarálit.
I þann mund hvarf máninn inní skýjaþykkni, hann sá ekki lengur
á steinana og paufaðist af stað á ný.
(. . . hann kallaði það skáp. Það er litlu stærra en skápur;
líkara geymslu en mannabústað. Hvítmálaðir veggirnir löngu
gulnaðir og málningin hér og hvar að flagna af. Köngulóar-
vefur uppí einu horninu . . . )
Hann var kominn inní miðjan kirkjugarðinn. Kannski hann hefði
það nú af þrátt fyrir allt. Ekki verður ófeigum í hel komið.
Skyndilega brýst tunglið fram aftur og varpar ljósi á blakkar verur
471