Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 75

(Herbergi -) leigjandi
Uppástungur hríðskutust frá hópnum: Skerum af honum eyrun!
Hengjum hann upp á hárinu! Setjum hann í gapastokk! Hendum
honum fyrir rottur! Stingum úr honum augun!
Allt í einu lyfti foringinn hendi til merkis um þögn.
Látum helvítið tala, sagði hann. Látum hann segja okkur hvað
hann er að skrattast hérna. Að því búnu sneri hann sér að Sindra:
Talaðu, hórusonurinn þinn! Talaðu!
Augu Sindra hlupu milli andlitanna allt í kring. Brjóst hans hófst
enn og hneig í örvæntingarfullri sókn eftir súrefni.
Eg . . . ég, stamaði hann, á öndinni.
Talaðu! æpti foringinn og otaði spjóti sínu að honum. Ef þú opn-
ar ekki ginið og talar risti ég upp á þér belginn!
Eg-ætlaði-bara-að . . . að-stytta-mér-leið-yfir-að . . .
Ah ha ha! Stytta þér leið! Hafiði heyrt það betra? Það stytta sér
engir nema fáráðlingar leið í gegnum þennan garð! Engir!
Þeir hrintu honum að flaggstönginni í garðinum miðjum. Hann
var vart með rænu þegar þangað kom, en skynjaði þó að svartur fáni
hafði verið dreginn að húni.
Þetta kennir þér í eitt skipti fyrir öll að vera ekki að flækjast þar
sem þú átt ekki heima, dýrið þitt! hreytti forsprakkinn útúr sér milli
brunninna tanna á meðan félagar hans bundu Sindra við staurinn.
(. . . stóll íklœddur litlum frakka og bindi; undir honum
þykkbotnaðir skór; kringum þá ofurlítill pollur . . .)
Þegar þeir höfðu rígbundið hann hófu þeir villtan dans í kringum
hjálparvana fórnarlambið, sem megnaði vart að líta upp lengur. Þrátt
fyrir svelju voru föt Sindra gegnblaut af svita og það korraði í hon-
um þegar hann reyndi að ná andanum.
Þegar minnst varði hættu þeir dansinum. Sindri sá einn mannanna
taka sig útúr hópnum og feta sig ógnandi að honum. Hann var
rytjulegur ásýndum og neðan úr honum héngu slepjulegir þara-
könglar. I fyrstu virtist vanta á hann andlitið, en þegar hann kom
nær uxu á hann skýrir andlitsdrættir. Sindri tók andköf: Maðurinn
hennar. . .
Stund reikningsskilanna er runnin upp, helvískur dólgurinn þinn!
öskraði maðurinn og þokaðist nær.
. . . hennar Lindu. Stu-Sturlaugur!
Þú sleppur ekki núna! hvæsti hann í tóni sem Sindri vissi ekki að
473