Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 84

Tímarit Máls og menningar
hafði máski verið þar árum saman. Einatt var það púsluspil að finna út
hvaða síður voru í framhaldi, því þær voru sjaldnast númeraðar; og oft
vantaði fullkomlega heilu blöðin inn í þessa Skáldu - og þá var ekki um
annað að gera fyrir hana en að taka til við að leita í sálarkirnunni. Enda brá
nú svo við, að hún tók að bæta inní, breyta, endursemja; sumt, ekki allt.
Þegar hér var komið sögu hafði ég fengið það mikinn áhuga á þeim text-
um sem hún hafði sýnt mér, að ég bað hana leyfis að fá að fara með eitt-
hvað af þessu heim með mér og vélrita það. Hún hafði reyndar vélritað
eitthvað af þessu sjálf, og allar nýjar viðbætur samdi hún á ritvél. En hún
virtist fremur áhugalítil um það að ganga frá einhverju heildar handriti, og
svo var ritvélin hennar ekki alltaf þæg við hana. Ritvél þessi átti það sam-
eiginlegt með ritvélinni í Arnasafni forðum, að hún var komin úr búi
Snorra Sturlusonar í Reykholti, og hafði ekki verið skipt um borða í henni
í nokkrar aldir. Nú fékk Málfríður til liðs við sig lagtækan kunnáttumann,
sem tók að sér þá vandasömu aðgerð að setja nýjan borða í þessa fomu vél.
Sem sagt: Eg var tekinn að vélrita handrit Málfríðar. En þá er rétt að taka
það strax fram, að svo smáir og sundurleitir vom flestir þeir þættir sem um
var að ræða, að ekki var gerlegt að ganga hér frá einhverju handriti með
áframhaldandi blaðsíðutali. Eg númeraði síðurnar, en þær urðu sjaldnast
fleiri en fimm í röð; oftast tvær eða þrjár, stundum ekki nema hálf. Þetta
gat bent til þess, að höfundurinn hefði ekki haft mikið úthald við skriftirn-
ar; en hér er hvorki staður né stund til að fara nánar út í skilgreiningu á
höfundskap Málfríðar, það munu aðrir gera.
Eg hafði frá fyrstu tíð hugsað mér að bera þetta pródúkt undir einhvern
sem hefði gott vit á og gæti jafnvel komið einhverju af því á þrykk, að sjálf-
sögðu í fullu samráði við Málfríði sjálfa. Þegar ég minntist á það, hló hún
við og sagði fátt; gaf í skyn að enginn vildi sjá það sem hún skrifaði, en ég
mætti svosem reyna.
Hér get ég gert langa sögu stutta, því að framhaldið vita víst flestir. Allt
frá því fyrsta hafði mér helzt komið til hugar Sigfús Daðason; hann væri
manna bezt fær um að meta þetta verk - og myndi jafnframt hafa til að
bera næga dirfsku og dug til að koma þessu á framfæri. Það reyndist svo.
Betri útgefanda hefði Málfríður varla getað fengið. Og mér þykir rétt að
geta þess hér, að niðurskipan efnis í öllum bókum Málfríðar er verk Sigfús-
ar Daðasonar fyrst og fremst, en að sjálfsögðu í samráði við hana á meðan
hennar naut við. Sjálfri var henni ósýnt um slíkt skipulag, og mér liggur við
að segja, að hún hafi haft furðu takmarkaðan áhuga á því. A.m.k. fannst
mér það, þegar ég orðaði slíkt við hana, áður en Sigfús kom til.
Svo ég reki hlutdeild mína frekar, þá er kannski rétt að taka það fram, að
482