Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Síða 101

Philippe Djian
Það sem gerir lífið þess virði
Philippe Djian heyrir til yngri kynslóð franskra höfunda (f. 1949). Hann hef-
ur þótt flytja ferskan frásagnaranda í skáldsagnagerð Frakka og rær töluvert
á amerísk mið eftir áhrifavöldum: Kerouac, Brautigan, John Irving . . . Nýj-
asta bók Djian er smásagnasafnið „Krókódílar" (1989) og það er upphafssag-
an sem hér birtist.
Eg var staddur í Aþenu þegar mér bárust fregnir af láti Richards Brautig-
ans. Mitt fyrsta raunverulega frí í tíu ár. Það fyrsta sem bækur mínar höfðu
gert mér kleift að njóta. Mér er hulið hvers vegna þessi skelfilega frétt
dundi yfir mig einmitt á þessari stundu. Um þriggja daga skeið hafði ég
deilt tíma mínum á milli safna og útikaffihúsa. Hugurinn var ekki bundinn
við neitt sérstakt. Sonur minn skoppaði í kringum gosbrunn. Ég var með
annað augað á dagblaðinu og hitt á konu minni. Hún var sólbrún frá hvirfli
til ilja, mikilfengleg. Að ekki sé minnst á ljósið, ótrúlega mildi andrúms-
loftsins og kraftaverkið að vera enn á lífi þessa síðustu daga októbermánað-
ar árið 1984. Eitt olli mér samt áhyggjum. Ég hafði pakkað niður 50 pökk-
um af tóbaki í töskur mínar, en asnast til að gleyma sígarettubréfinu. Ekki
er að því að spyrja, ógæfan stingur jafnan upp kolli þar sem maður á henn-
ar síst von.
Þegar ég hnaut um greinina var kona mín að kaupa hnetur. Hnetusalinn
hafði dreift nokkrum salthnetum á borðið í framhjáhlaupi og nú var hann í
innheimtu á bakaleiðinni. Hann brosti til hennar. Konan mín er hávaxin,
ljóshærð og fagurlega limuð. Og Aþena er borg að mínu skapi. Sjálfur var
ég með bros á vör þegar ég rak augun í frétt um að hann væri látinn. I Bol-
inas, Kaliforníu. Og síðan er ég ekki samur maður. Ég hrekk upp með and-
fælum um nætur. Og þið eruð ekki heldur söm, hvort sem þið gerið ykkur
þess grein eða ekki.
„Hvað er að?“ spurði hún.
Ég horfði á hana án þess að mæla orð frá vörum og síðan rétti ég henni
blaðið. Við höfum búið saman í fjórtán ár. Son minn bar að í þann mund
sem hún hvarf á bak við blaðið. Hann dundaði við að dreifa úr hnetubréf-
unum fyrir framan mig. Blaðið laukst aftur með ógnvænlegum vængjaþyt.
Það er hlutskipti flestra að harma ást sem þeir fengu aldrei að njóta, en það
var ekki mitt vandamál, lof sé Guði.
499