Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Qupperneq 104

Tímarit Máls og menningar
hrokkið niður fyrir axlir í svörtu. Laust hár og hann fór að ráma í
þetta hár settlega hamið aftur á hnakka kvöldið áður. Og svo kom
andartakið þegar hann hætti að skilja; þegar óljós minning hrökk
ekki til; þegar hann þurfti að leita annað. Andlitið sem rauða hárið
rammaði var ferkantað og svart, hornrétt með tvö augu sem störðu
niður á hann, annað augað minna en hitt en bæði hornrétt eins og
andlitið. Milli augnanna glenntur hringlaga skoltur. Svartleðraðir
fínlegir fingur héldu andlitinu uppi en þegar hann opnaði augun létu
fingurnir svarta andlitið síga eins og þeir tækju niður grímu sem
hafði hulið annað andlit sem kom í ljós, hvítt með tvö möndlulaga
blá augu og lokaðan munn.
Hún smellti af í fimmta sinn og sagði lítið hæ án þess að breyta
svip. Honum fannst hann ætti kannski að segja eitthvað en þagði og
horfði á hana stinga myndavélinni niður í svarta tösku sem hékk í ól
á öxl hennar. Hann mundi ekki eftir þessari tösku sem var eins og
hluti af stúlkunni. Hafði hún borið hana kvöldið áður? Jafnvel í
dansinum? Ekkert í minningunni benti til tösku.
Hann lagði hönd fyrir augu sér og snéri lófanum upp og andar-
taki síðar heyrði hann tvo snögga smelli. Þegar hann leit á stúlkuna
var hún að setja myndavélina aftur oní töskuna.
„Hvað heitirðu?" sagði hún og andlitið var helst farið að minna á
andlit þögullar kvikmyndahetju. En hún hafði brosað kvöldið áður,
brosað og hlegið allt kvöldið og hann hafði fyrst tekið eftir hlátri
hennar. Svo hafði hann séð hana og lagt til atlögu, staðráðinn í að
standa uppi sem sigurvegari að morgni.
Nöfn skipta engu, ætlaði hann að segja en þagnaði á fyrsta at-
kvæði því það var ekki annað en hrygla. Hann ræskti sig og sagði
„gleymdu því,“ og gerði sér ljóst að hann mundi ekki hennar eða
hafði aldrei vitað það. Nöfn skipta engu.
Með augun lokuð heyrði hann að hún gekk fram að herbergisdyr-
unum og opnaði þær svo snöggt að ískrið sem bjó í hjörunum bærði
ekki á sér. Hún stansaði eins og vegna eftirþanka og sagði: „Hafðu
ekki áhyggjur af myndunum, þú ert bara aukaatriði á þeim. Bara
einhver maður til að þær verði ekki kyrrmyndir.“
Svo lokaði hún á eftir sér.
502