Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Side 110

Tímarit Máls og menningar
aldrinum fimm til átta ára. Börn sem fæddust með hjartagalla þurftu
að gangast undir aðgerð mjög ung. An aðgerðar áttu þau á hættu að
deyja snemma.
Eitt þessara barna vakti sérstaka athygli mína. Það var telpa sem
ég sá í lyftunni nánast í hvert sinn sem ég tók hana. Hún var um það
bil fimm ára, sat yfirleitt alein í hnipri úti í horni lyftunnar og gægð-
ist afundin út á milli fóta fólksins. Skýr augu hennar gneistuðu af
ákefð, þrjóskufullur munnurinn var samanbitinn. Samkvæmt því
sem hjúkrunarkonan mín sagði ferðaðist telpan í lyftunni í tvær til
þrjár klukkustundir á hverjum degi. Þegar ég sá hana sitjandi á bekk
í anddyrinu var hún jafn afundin á svip. Eitt sinn reyndi ég að tala
við hana, en hún leit ekki einu sinni á mig.
„En efnilegt barn!“ varð mér að orði við hjúkrunarkonuna mína.
Og svo, einn góðan veðurdag, sást hún ekki lengur.
„Er þá búið að skera hana upp?“ spurði ég hjúkrunarkonuna.
„Hvernig líður henni?“
„Hún fór heim án þess að fara í uppskurð,“ ansaði hjúkrunarkon-
an. „Hún sá barn sem var í herberginu með henni deyja. Eftir það
hélt hún því til streitu að hún ætlaði heim, og henni varð ekki með
nokkru móti talið hughvarf."
„Jæja. En ef svo er, deyr hún þá ekki ung?“
Nú var ég á leið til Kyoto til að sjá þessa sömu stúlku, sem síðan
hafði þroskast í unga konu.
Regnhljóð sem buldi við glugga farþegalestarinnar vakti mig af
blundinum. Sýn mín var horfin. Eg vissi af því að það rigndi á
gluggann þegar mér fór að renna í brjóst; nú virtist orðið svo hvasst
að heyra mátti högg dropanna inni í lestinni. Regndropar sem lentu
á glugganum runnu skáhallt yfir rúðuna, án þess þó að glata lögun
sinni. Sumir runnu frá annarri brún gluggans alla leið yfir á hina. A
leið sinni stöldruðu þeir jafnan eitt andartak, hreyfðust dálítið,
stöldruðu við á ný, hreyfðust síðan aftur. Á meðan ég horfði á þá
hreyfast, fór ég að heyra hljómfall. Sumir fóru hraðar, sumir féllu
neðar, droparnir drógu alls kyns flóknar línur á gluggann, og sem
þeir gerðu það kvað við ómur af hljómfalli, músík.
Sýn minni af eldi sem féll á haustfjöllin fylgdi ekkert hljóð. Þó var
enginn vafi á að músíkin sem regndroparnir léku á leið sinni yfir
rúðuna hafði hverfst í sýnina.
508