Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Side 115

Þrjár sögur
„Heyrðu!“ hún starði spurulum augum á gamla manninn. „Þú
gast líka gengið í gegnum girðinguna, Shintaro, var það ekki?“
Gamli maðurinn heyrði ekki. En hann greip í vírnetið og fór að
hrista það. „Þessi bölvaða girðing! Bölvaða girðing!“ æpti hann.
Hann ýtti á girðinguna af svo miklu afli að hún tók, honum til
undrunar, að færast frá honum. Hann riðaði við og ríghélt sér í net-
ið, þannig að líkami hans hallaðist fram á við.
„Gættu að þér, Shintaro! Hvað hefur gerst?“ hrópaði stúlkan,
sem þaut aftan að honum og greip um líkama hans ofanverðan. „Þér
er óhætt að sleppa girðingunni núna.“ Svo bætti hún við: „Hvað þú
ert orðinn léttur!"
Loks var gamli maðurinn fær um að standa uppréttur aftur. Axlir
hans gengu upp og niður af mæði.
„Þakka þér fyrir,“ sagði hann og greip aftur í netið, í þetta sinn laus-
lega með annarri hendi. Svo hélt hann áfram að tala, háum rómi eins
og daufum er gjarnt. „Daginn út og daginn inn tíndi ég upp golfkúlur
handan þessarar girðingar. Það var minn starfi í sautján löng ár.“
„Bara sautján ár? Það er hreint ekki svo langur tími!“
„Þeir kýldu kúlur á hvern veg sem þeim sýndist. Það glumdi í
þegar kúlurnar skullu í netið. I hvert sinn vék ég höfðinu undan, uns
ég vandist þessu hljóði. Það var þetta hljóð sem rændi mig heyrn-
inni. Þessi bölvaða girðing!“
Vírgirðingin, sem gerð var til verndar golfvellinum, var á hjólum,
þannig að hana mátti hreyfa til og frá á æfingaflötinni. A milli flatar-
innar og golfvallarins var röð af trjám. Trén stóðu í óskipulegri röð
vegna þess að þau höfðu vaxið þarna frá náttúrunnar hendi og voru
látin standa þegar stóra lundinum var breytt í golfvöll.
Gamli maðurinn og stúlkan héldu brott frá girðingunni.
„Maður heyrir sama ljúfa niðinn í öldunum," sagði stúlkan. Og af
því hún vildi vera viss um að maðurinn heyrði hvað hún sagði, lagði
hún munninn að eyra hans og endurtók: „Maður heyrir sama ljúfa
niðinn í öldunum."
„Ha?“ Gamli maðurinn lygndi aftur augunum. „Misako, andar-
dráttur þinn er svo sætur. Alveg eins og í gamla daga.“
„Heyrirðu ekki sama ljúfa niðinn í öldunum?"
„Oldunum? Sagðirðu öldunum? Og ljúfa? Hvernig gæti niður
aldanna látið ljúft í eyrum þér eftir að þú drekktir þér í þeim?“
TMM VIII
513