Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Side 16

RÚNAR HELGI VIGNISSON
um allan bæ með kaskeitið í kjöltunni. Og keðjureykir. En sér ekki
annan þrjót, því alla vaktina situr hún í huga hans, hefur límt sig á
hann. Og undir morgun hugsar hann með sér: Hvað er með þessa
konu? Af hverju er hún svona íjandi þaulsætin? Og þá - þetta sagði
hann mér í trúnaði einu sinni þegar við vorum í glasi - þá varð honum
hugsað hvað það var langt síðan hann knúsaði síðast sína ektakvinnu.
Það hafði eitthvað slest upp á vinskapinn hjá þeim og hann stóð sig að
því að óska þess að hann ætti annað erindi til konunnar á náttsloppnum,
að hún hringdi aftur, en auðvitað ekki af sömu ástæðu og fyrr.
*
Ég veit núna að þessi kona er ekki alda sem smeygir sér undir kjöl og
er týnd. Hún er stök bára, ekki endilega stórskorin og skeinuhætt,
miklu frekar í ætt við listaverk. Listaverk úthafanna, eins og kallinn
segir. Hún stendur upp úr öldurótinu milljónföldu, ekki síst þegar
maður á henni heilmikið að þakka.
Þarna um kvöldið hafði verið einhver órói í henni, það sagði hún
mér, en af hvaða toga hann var vissi hún ekki.
Ég hafði stikað stórum skrefum um íbúðina, byrjaði hún fyrstu
atrennu sína að sögunni. Það var eftir að sjónvarpsgarmurinn minn
datt út með skruðningum. Fyrr um kvöldið hafði ég setið við tölvuna,
en lent í vandræðum með forritið, það fraus alltaf á mig og að lokum
gafst ég upp. Þetta var nokkru eftir að ég skildi, ég var nýflutt inn í nýja
íbúð í nýjum kaupstað og enn að átta mig á straumum hennar og
stefnum. Maður verður alltaf að gefa slíkum hlutum tíma. Ég hafði
verið ein alllengi og ekki haft um það, kappnóg að gera og málin leyst
með skemmri skírn ef svo bar undir, sem var reyndar ákaflega sjald-
gæft, þér að segja. En þetta kvöld, eftir að tölvan gekk af vitinu, eftir
að sjónvarpið fór út í aðra sálma í miðri mynd, eftir að hafa stikað
stórum skrefum um íbúðina, þá fann ég allt í einu fyrir konunni í mér.
Og á þeirri stundu fór um mig sem aldrei fyrr undir sögum hennar.
Það var leitað á mig, bætti hún svo við eitt kvöldið. Það vitjaði mín
karlmaður sem mér fannst ég ætti að þekkja. Hann var svo áleitinn að
ég lagðist upp í rúm og leyfði honum að fara höndum um mig, kjá og
kyssa. Hann var kominn með aðra höndina inn á brjóst, ímyndaðu
þér, þegar hann stundi svo ámátlega að mér brá hálfþartinn, það var
14
TMM 1997:2