Tímarit Máls og menningar - 01.06.1997, Side 42

Tapio Koivukari
Hvítur hundur
Stúlkan lá í rúminu og hugsaði um samójedahund. Hvernig væri
að koma við hvítan feldinn og sjá hann glitra í sólinni þegar hún
skini inn um gluggann. Sjá bláleita tunguna lafa út úr hundin-
um og svört augu hans horfa glettin á hana.
Vindurinn hvein í trjánum fyrir utan kofann. Plasthúðuð vekjara-
klukka tifaði á borðinu. Kónguló seig niður af gluggakarminum og
sveiflaðist í gustinum úr dyragættinni. Hrökkbrauðsmylsna á vax-
dúknum á borðinu. Stúlkan opnaði augun og reis upp við dogg.
Hundurinn laumaðist inn um gættina og nam staðar. Þetta var
hvítur heimskautahundur, hann dillaði hringaðri rófu og kastaði
mæðinni. Rauðblá tungan lafði út úr honum og hann horfði á stúlk-
una kátum, svörtum augum. En ekki lengi. Hann sneri sér við, dillaði
rófunni og hvarf jafnhljóðlega og hann birtist.
Stúlkan hélt niðri í sér andanum og þegar hún loksins þorði að anda
gætti hún að hverri hreyfingu sinni einsog kofínn væri ofinn úr
ósýnilegum, dýrmætum þræði sem gæti rifnað við minnstu snertingu.
Svo reis hún upp og hreyfði sig varlega einsog við helgiathöfn. Allt sem
í kringum hana var lá í augum uppi, einfalt en þó umvafið einhverjum
undarlegum álögum. Stúlkan fór í anorakkinn og setti á sig hettuna
til að verjast mýinu sem allt moraði af við lækinn. Þvínæst tók hún
fötuna og fór að sækja vatn, drakk fyrst úr læknum og fyllti svo fötuna.
Hún var vön að hafa alltaf kalt vatn hjá sér í kofanum.
Meðan hún klöngraðist með fötuna upp brekkuna hugsaði hún
aftur um hundinn. Nú var miklu auðveldara að hugsa um hann. Hún
óskaði þess að honuin brygði fyrir milli trjánna, en vissi þó að hann
léti ekki sjá sig ef hún óskaði þess of ákaft. Þegar hún kom aftur í
kofann leit hún á klukkuna, þótt hún þyrfti þess ekki, og rölti síðan í
átt til varðturnsins. Hún klifraði upp í turninn, tók kíkinn og skimaði
út yfir landið, hringdi síðan í stjórnstöðina. Allt var í stakasta lagi.
40
TMM 1997:2