Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Blaðsíða 79

Á REKI
-Jæja, þetta er orðið skuggalegt..., muldraði hann þá og horfði á
hvítan fótinn sem var kominn með gljáandi drep. Holdið vall eins og
ógeðslegur blóðmör yfir sokkið sárabindið.
Nístandi kvalir komu látlaust eins og stöðugar eldingar og bárust nú
upp í nára. Jafnframt jókst skelfilegi þurrkurinn í hálsinum sem and-
ardrátturinn virtist hita ennþá meira. Þegar maðurinn reyndi að rísa
upp varð hann að hvíla ennið í hálfa mínútu á kvarnarsteininum
vegna skyndilegra uppkasta.
En hann vildi ekki deyja og fór niður að árbakkanum og upp í bát-
inn. Hann settist í skutinn og fór að róa út á Paranafljót. Árflaumur-
inn, sem streymir sex mílur á klukkustund í námunda við
Iguazúfossinn, mundi eflaust bera hann innan fimm klukkustunda til
Tacúrú-Púcú.
Manninum tókst að komast með erfíðismunum út á mitt fljótið, en
dofnar hendur hans misstu þar róðrarspaðann niður í bátinn. Og þeg-
ar hann hafði ælt á ný- að þessu sinni blóði - leit hann til sólar sem var
komin handan við fjallið.
Fóturinn var orðinn að afskræmdum og glerhörðum bólgustokk
upp á mitt læri sem sprengdi utan af sér fötin. Maðurinn skar af sér
mittisbandið og risti buxurnar með hnífnum: bólgið kviðarholið stóð
fram með stóra hvíta flekki, ógurlega viðkvæmt. Það flaug að honum
að hann kæmist aldrei af eigin rammleik til Túcúrú-Púcú og ákvað að
biðja Alves félaga sinn um hjálp, þótt lengi hefði verið illt á milli þeirra.
Nú þaut árstraumurinn í átt að strönd Brasilíu og manninum því
auðvelt að lenda bátnum. Hann dróst upp hæðina eftir stígnum, en
eftir tuttugu metra lá hann endilangur, uppgefinn á grúfu.
-Alves! hrópaði hann af öllum kröftum og hlustaði án árangurs.
-Félagi Alves! Neitaðu mér ekki um þennan greiða! hrópaði hann á ný
og lyfti höfði frá jörð.
Ekkert þrusk heyrðist í frumskógarkyrrðinni. Maðurinn hafði enn
kraft í sér til að komast í bátinn og straumurinn hreif hann á ný svo
hann rak hratt áfram.
Parana streymir þarna í stóru gljúfri svo áin rennur milli drunga-
legra hundrað metra hárra hamra. Skógurinn, líka svartur, vex frá
bökkunum sem eru úr svarbláu basalti. Drungalegir hamraveggir eru
hvarvetna: fyrir framan, til beggja handa, á eftir, og neðst á milli þeirra
þýtur úfið fljótið í endalausum leirbornum vatnsgusum. Landslagið
TMM 1999:3
www.mm.is
77