Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Qupperneq 31

VILLUTRÚIN
með? Þegar ekkert gerðist við Y1K hafði hann rennt í gegn Lykla-Pétri,
villuleitarforritinu sínu. Þegar það bar ekki árangur, þá hafði hann
flett á hundavaði í handbókinni, en hún kom ekki heldur að gagni,
enda svo illilega misskilin eftir Babelsþvœttinginn að trauðla mátti hafa
not af henni lengur.
Og hvað nú? Skilgreina veruleika til þess að hægt væri að endurnýja
forritið, til þess að allir leikmennirnir þarna á skjánum gætu lifað
áfram og fjölgað sér út í hið óendanlega, án vitundar um annan veru-
leika en þann sem þær hrærðust í? Fyrstu aldirnar eftir frumútgáfuna
hafði mátt telja þessi kríli í kíló-einingum, en núorðið þurfti gíga-ein-
ingar til og ekki fyrirsjáanlegur neinn endir á þeim veldisvexti.
Já, hvað nú? Handbókin náði ekki lengra en að næsta árþúsundi.
Hvað þá tæki við... Ja, eiginlega var komið að síðustu blaðsíðum leið-
beininganna, svo að það mátti heita ljóst. Harmagedón, hin endanlega
sjálfstortíming forritsins Tilveru. Verst að það skyldi renna saman við
2YK, svo að ómögulegt var að treysta því hvað myndi gerast.
Aimættið hallaði sér aftur í stólnum og fléttaði fingurna á boga-
myndaðri vömbinni, sem sveigðist eins og væri hún helft alheimsins
eða geisli á ljóshraða, meðan hann horfði hugsi á skjáinn. Hann var
orðinn of gamall fyrir tæknivandamálin, já, eiginlega bara of gamall
inni í því forriti, sem hann var staddur. Var ekki orðið tímabært að
höfundur þess, sem væntanlega hafði hann nú fyrir augunum á skjá
sínum, færi einnig að taka til í sínu eigin forriti? Guð gjóaði augunum
til síns eigin himins. Færi ekki hans leik að Ijúka?
TMM 1999:3
www.mm.is
29