Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Blaðsíða 56

SHIRLEY JACKSON
var ofurlítið en nú, þegar íbúatalan var komin yfir þrjú hundruð og
líkur á að hún héldi áfram að hækka, var nauðsynlegt að nota eitthvað
sem kæmist betur fyrir í svarta kassanum. Kvöldið fyrir hlutaveltuna
útbjuggu Summers og Graves pappírsmiðana og létu þá í kassann og
síðan var farið með hann í peningaskápinn í kolafyrirtæki Summers
og hann læstur inni þar til Summers var tilbúinn að fara með hann á
torgið morguninn eftir. Það sem eftir var ársins var kassinn geymdur
hér og þar; hann hafði verið eitt ár í hlöðunni hjá Graves og annað ár
þvældist hann fyrir í pósthúsinu og stundum var hann látinn í hillu í
nýlenduvöruverslun Martins og skilinn þar eftir.
Það gekk mikið á áður en Summers lýsti því yfir að hlutaveltan væri
hafin. Það þurfti að búa til lista - yfir fjölskyldufeður, heimilisfeður í
hverri fjölskyldu, heimilisfólk í hverri fjölskyldu. Póstmeistarinn
þurfti að sverja Summers á viðeigandi hátt í embætti opinbers stjórn-
anda hlutaveltunnar; sumir mundu eftir því að einu sinni hafði verið
einhvers konar upplestur, fluttur af stjórnanda hlutaveltunnar, kæru-
leysislegur, hljómlaus sönglandi sem var þulinn á tilsettum tíma ár
hvert; sumir töldu að stjórnandi hlutaveltunnar hefði verið vanur að
standa á ákveðinn hátt þegar hann sagði eða söng þetta, aðrir töldu að
hann hefði átt að ganga á meðal fólksins, en fýrir langalöngu höfðu
þessir þættir helgisiðanna fengið að leggjast af. Einu sinni hafði stjórn-
andi hlutaveltunnar líka orðið að nota sérstaka kveðju til að ávarpa
hvern þann sem kom til að draga úr kassanum en þetta hafði líka
breyst með tímanum og nú þótti nóg að stjórnandinn talaði eitthvað
við hvern mann sem kom til hans. Summers gerði þetta allt vel; í
hreinu hvítu skyrtunni sinni og bláu gallabuxunum með aðra hönd-
ina kæruleysislega á svarta kassanum virtist hann kunna sig vel og vera
mikilvægur þar sem hann talaði linnulaust við Graves og Martin-
feðgana.
f sama mund og Summers lét loksins af talinu og sneri sér að
mannþyrpingunni kom frú Hutchinson í snarhasti eftir gangstígnum
sem lá að torginu, með treyjuna á öxlunum, og smeygði sér aftast í
hópinn. „Gleymdi hreinlega hvaða dagur var,“ sagði hún við frú
Delacroix sem stóð við hliðina á henni og þær hlógu báðar lágt. „Hélt
að bóndinn minn væri bak við hús að stafla eldiviði,“ hélt frú
Hutchinson áfram, „og svo leit ég út um gluggann og sá að krakkarnir
54
w w w. m m. ís
TMM 1999:3