Tímarit Máls og menningar - 01.09.1999, Blaðsíða 98

ANTONIN ARTAUD
HÓRA: Slepptu mér Guð.
Hún bítur Guð í úlnliðinn. Risastór blóðgusa slettist yfir sviðið og í
miðri eldingu má sjá PRESTINN gera krossmark.
Þegar lýsingin kemur aftur upp eru allarpersónurnar dauðar oglík
þeirra liggja um allt. Einungis HÓRAN ogUNGI MAÐURINN eru
eftir ogþau gleypa hvort annað með augunum.
HÓRAN fellur ífangið á UNGA MANNINUM.
HÓRA: [einsoghúnséaðfáfullnægingu] Segðu mér hvernigþað gerð-
ist.
UNGI MAÐURINN felur andlit sitt í höndum sér.
BRJÓSTMÓÐIRIN kemur aftur og heldur á STÚLKUNNI undir
handleggnum eins ogpakka.
STÚLKAN erdauð. Hiín lœtur hana detta ágólftðþarsem húnflestút
eins ogpönnukaka.
BrjóstBRJÓSTMÓÐURINNAR eru horfin. Barmur hennar er alger-
legaflatur.
Á sama augnabliki kemur RIDDARINN inn og stekkur á
BRJÓSTMÓÐURINA og hristir hana fruntalega til.
RIDDARI: [með skelfilegri röddu] Hvar settirðu hann? Gefðu mér
Gruyére.
BRJÓSTMÓÐIR: [blygðunarlaust] Hérna!
Hún lyftir upp kjólnum sínum.
UNGI MAÐURINN reynir aðflýja enfrýs eins og lömuð brúða.
UNGUR MAÐUR: [eins og búktalari sem hangir í lausu lofti] Ekki
meiða Mömmu.
RIDDARI: Fari hún fjandans til.
Hann felur andlit sitt í hryllingi.
Röð sporðdreka skríður undan kjól BRJÓSTMÓÐURINNAR og
byrja að skríða um leggöng hetmarsem bólgna ogspringa, verða gegn-
96
www.mm.is
TMM 1999:3