Glóðafeykir - 01.11.1974, Blaðsíða 25

GLÓÐAFEYKIR
25
— Já, ég er nú fæddur að Fremstafelli í Kaldakinn 3. febrúar
1889. Og þá vil ég koma því hér að, að mér gremst þegar ég heyri tal-
að um Köldukinn. Það er alrangt. Það er hafgolan, norðankaldinn,
er þar gætir oft er á daginn líður, sem sveitin dregur nafn sitt af, en
ekki að veðráttan í Kinninni sé neitt kaldari né sveitin kaldranalegri
en ýmsar sveitir aðrar. Þetta nafnabrengl rekst maður víða á og það
jafnvel hjá þeim, sem ættu þó að vita betur. Það er ekki skemmtilegt
fyrir neinn og sízt fyrir Kinnunga, að sveitin þeirra skuli vera rang-
nefnd.
Foreldrar mínir voru Geirfinnur Trausti Friðfinnsson, þá bóndi
í Fremstafelli og kona hans, Kristjana Guðný Hallgrímsdóttir. Var
faðir minn af hinni svonefndu Illugastaðaætt, sem er mjög fjölmenn
í Þingeyjarsýslu. Foreldrar mínir byrjuðu sinn búskap í Fremstafelli
árið 1885, — en þá hafði staðið yfir og stóð raunar enn, mikið harð-
indatímabil, — og bjuggu þar til 1891. Fóru þá búferlum að Hálsi í
Fnjóskadal og bjuggu þar í tvíbýli við sr. Einar Pálsson1 og konu
hans, frú Jóhönnu Briem, til 1893 er þau fluttu að Garði í sömu
sveit ográku þar búskap til ársins 1905. Garður er utarlega í Fnjóska-
dal, en þó voru á þessum árum þrjár jarðir norðar í dalnum, nú allar
komnar í eyði. Ein þessara jarða, Austari-Krókar, var þó vildisjörð.
En þau eru nú líka æði mörg orðin góðbýlin, vítt og breitt um land-
ið, sem farið hafa í eyði síðan um aldamót.
— Er ekki ýmislegs ánægjulegs að minnast frá uppvaxtarárunum
í Þingeyjarsýslu?
— Jti, að sjálfsögðu. Ég efast um að unglingarnir í þá daga hafi
átt færri ánægjustundir en nti gerist meðal ungs fólks, þótt mögu-
leikarnir til skemmtunar hafi verið færri og tækifærin frábrotnari
og minni en nti. Ef ég ætti hins vegar að fara að rifja þetta upp hér,
þá yrði það of langt mál. En svona til þess að minnast á eitthvað,
þá get ég sagt þér frá því, að ein af mínum fyrstu bernskuminning-
um er frá dvöl minni á Hálsi. Það var eitt sinn er pabbi fór að smala
fénu, að ég laumaðist á eftir honum án þess að nokkur veitti því eft-
irtekt. Kom þar för minni, að ég var staddur á melholti, þar sem
krökkt var af spóum og hröfnum. Akvað ég nú að slást í þennan fé-
lagsskap og settist að þarna á melnum, enda sá ég nú ekki lengur til
föður míns. Bar hvort tveggja til, að hann var að sjálfsögðu ærið
mikið sporagreiðari en ég, og að komin var sótþoka. Og þarna fannst
ég svo skömmu seinna, enda var þetta ekki mjög langt frá bænum.
1 Sr. Einar Pálsson var prestur á Hálsi frá 1893—1903.