Glóðafeykir - 01.11.1974, Blaðsíða 62

62
GLOÐAFEYKIR
Uppsölum í Suðursveit og var þar með henni og móðursystur sinni,
er þar bjó ekkja, til 18 ára aldnrs. Eftir það var hún í vistnm þar
eystra, í Árnanesi o. v., unz htin fór til Reykjavíkur og var þar eitt
ár eða tvö. Þar heitbatzt hún ungum manni
og eignaðist með honum stúlkubarn, er dó
fárra vikna gamalt. Áður var hún þó farin
til Akureyrar, eftir að upp úr slitnaði trú-
lofun hennar, og þaðan eftir skamma dvöl
að Ytri-Bægisá, til sr. Theódórs Jónssonar
og frú jóhönnu Gunnarsdóttur. Þar ól hún
barn sitt, og reyndust þau prestshjónin
henni frábærlega vel.
Á Bægisá var Jóhanna samtíða Haraldi
Sigurðssyni og giftist honum. Reistu þau
bú á Bessahlöðum í Öxnadal, en fluttust
síðan vestur hingað til Skagafjarðar og
bjuggu á Tyrfingsstöðum á Kjálka eitt ár, 1911—1912, en fóru þá í
húsmennsku að Flatatungu og voru þar 8 eða 9 ár. Víðar voru þau
í Akrahreppi, ýmist í vist eða húsmennsku, og eitt ár, 1922—1923,
bjó Jóhanna á Fossi hjá Uppsölum, þótt rnaður hennar væri þá í
vist annars staðar. Aftur fluttu þau hjón norður í Öxnadal og bjuggu
þá í Gloppu, í Engimýri og á Fagi'anesi. Loks fluttu þau til Ak-
ureyrar og þar lézt Haraldur árið 1958, hátt á áttræðisaldri. Hann
var mikill dugnaðar- og trúleiksmaður, en fátækur jafnan og skorti
framtak, áræði og bjartsýni.
Börn þeirra hjóna voru 4: Pálmey, húsfr. á Sauðárkr., Tryggvi,
sýsluskrifari á Akureyri, Jóhannes, verkam. á Sauðárkr. og Sesselja,
húsfr. í Reykjavík, látin. Jóhanna fluttist að lokum til Sauðárkróks
og dvaldist með Jóhannesi syni sínurn síðasta áratuginn.
Jóhanna Bergsdóttir var væn kona á vöxt og vel á sig komin. Hún
var greind kona og bókhneigð, söngelsk og hafði góða söngriidd.
Hún var mikilhæf kona, ör í lund, stórbrotin og stórhuga, en við-
kvæm að sama skapi, kunni illa kosti umkomuleysis og fátæktar og
var eigi geðfellt að vera undir aðra gefin. Hún var hrein og bein og
hiklaus í allri framkomu, þrekmikil, forkur dugleg og myndarleg til
allra verka. Hún var brjóstgóð og örlát og vildi veita og hjálpa miklu
meir en þröngur hagur hrökk til.
Jóhanna Bergsdóttir