Þjóðmál - 01.09.2009, Blaðsíða 81

Þjóðmál HAUST 2009 79
Erfitt er að ímynda sér, að Davíð eða
nokkur annar hafi „brunnið í skinninu“
af þrá eftir því að ráðskast með hin erfiðu
viðfangsefni . Allir vildu helst geta bægt þeim
frá sér, en undan vandanum varð ekki vikist .
Björgvin G . Sigurðsson, viðskiptaráðherra,
kann að hafa talið fram hjá sér gengið í máli
Davíðs en Björgvin sagði síðar frá
því á alþingi, að hann hefði ekki
hitt Davíð frá því í nóvember
2007 þar til á þessum fundi 30 .
september 2008 .
Af ræðu, sem Davíð Odds-
son flutti á landsfundi Sjálf stæð-
isflokksins 28 . mars 2009 og birt
er í sumarhefti Þjóðmála, sést, að
hann bar ekki traust til Björgvins
G . Davíð sagði, að vissulega mætti
meta það við Ingibjörgu Sólrúnu, formann
Sam fylkingarinnar, að hún virtist hafa haft
sömu skoðun og sjálfstæðismenn, þegar
seðla bank inn boðaði ráðherra til fundar
um bankamál í aðdraganda hruns ins að
ekki væri „tækt að Össur Skarphéðins son
eða Björgvin Sig urðsson sætu þessa fundi
því yfir gnæfandi líkur væru á að þeir lækju
öllu saman sem þar færi fram innan mjög
skamms tíma og þá hefði illa farið .“
Allt bendir til, að Össur og Björgvin
séu heimildarmenn Guðna Th . að frásögn
hans af ráðherrafundinum sögulega 30 .
september 2009 .
Hitt er síðan annað mál, að í setningar-
ræðu sinni á landsfundi sjálfstæðismanna
26 . mars 2009 sagði Geir H . Haarde,
formaður Sjálfstæðisflokksins:
Þegar horft er til baka [til hinnar pólitísku
stöðu við bankahrunið í október 2008] er mín
niðurstaða sú að hyggilegast hefði verið að
freista þess strax í haust að mynda þjóðstjórn
allra flokka . Hún hefði hugsanlega getað setið
út veturinn, gert nauðsynlegar ráðstafanir í
efnahags- og atvinnumálum og undirbúið
kosningar . Vandinn var sá að vinstri grænir,
sem vildu komast í þjóðstjórn, vildu láta
kjósa strax í nóvember og voru algjörlega á
móti samstarfi við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn .
Samfylkingin var hins vegar á móti þjóðstjórn
af ýmsum ástæðum og ég gaf þennan kost frá
mér að vandlega athuguðu máli .
Í ljósi reiði Samfylkingarinnar í garð Davíðs
strax frá fyrstu viku hrunsins og kröfu
Ingibjargar Sólrúnar 8 . október,
að „hann verði að fara“ er sér-
kennilegt, að Samfylkingin hafi
snúist gegn þjóðstjórn á þessum
tíma . Í bréfi sínu segir Ingibjörg
Sólrún (Hrunið, bls . 175):
[V]ið í Samfylkingunni munum ekki
sætta okkur við það að DO sitji við
stjóra og útdeili skensi og skömm .
Þess vegna verður hann að fara . Eins
og þið sjáið er ég mjög ákveðin í þessari skoðun
– og hef raunar verið lengi – en kaleikurinn
er hjá forsætisráðherra . Hann þarf að finna
leiðina . En það er ekki síst með hagsmuni hans í
huga sem ég legg þetta til. Seðlabankastjóri sem
vísar til forsætisráðherra með nafni en ekki titli
í löngu viðtali er á sérkennilegri vegferð. Og ég
lýk þessu eins og Cato gamli: „Að lokum legg
ég til … “
Skáletrunin er mín, því að forvitnilegt er, að
þau rök skuli færð í máli sem þessu, að það
varði við brottrekstur, að Davíð skuli hafa
nefnt nafn Geirs H . Haarde í samtali við
Sigmar Guðmundsson í Kastljósi en ekki
talað um forsætisráðherra . Þessi fáfengi-
leg heit koma álíka mikið á óvart eins og
reiði kastið yfir því, að Davíð skyldi hafa
nefnt orðið „þjóðstjórn“ á fundi með ríkis-
stjórninni .
Í einhverju svipuðu hégómlegu sam-
hengi eftir hrunið varð mér á orði á ríkis-
stjórnarfundi, að kæmust ráðherrar ekki
yfir atriði sem þessi, væri ekki mikil von til
þess, að stjórnin gæti tekið á því sem máli
skipti og sneri að efni málsins .
Nýlega hitti ég áhugamann um þjóðmál,
nátengdan stjórnsýslunni, sem hafði lesið