Þjóðmál - 01.09.2009, Blaðsíða 75

Þjóðmál HAUST 2009 73
Blaðamannafélags Íslands, á hvaða stjórn-
málamanni lífs eða liðnum hann hefði
mest álit . „Lenín hefur alltaf verið í uppá-
haldi hjá mér . Hann var traustur foringi,“
svaraði Lúðvík .63 Vladímír Íljítsj Lenín var
einhver blóðugasti harðstjóri sögunnar, eins
og kemur fram í Svartbók kommúnismans og
nægar heimildir voru til um áður . Hvenær
hefði hafnfirskur bæjarfulltrúi getað sagt
opinberlega, að eftirlætisstjórnmálamaður
sinn væri Adolf Hitler? Haustið 1998 lét
forysta Alþýðubandalagsins það verða eitt
sitt síðasta verk, áður en flokkurinn gekk
inn í Samfylkinguna, að þiggja boð komm-
únistaflokks Kúbu um að senda þangað
nefnd manna, og voru í henni meðal annarra
Margrét Frímannsdóttir, síðasti formaður
flokksins, og Svavar Gestsson, sem einnig
hafði verið for maður hans . Reyndi nefndin
að ná fundi Fidels Castro einræðisherra, en
hann hafði ekki áhuga á að hitta hana .64
Eins og lýst er í Svartbók kommúnismans,
hefur harðstjórn kommúnista á Kúbu
haft skelfilegar afleiðingar . Talið er, að
um 30 þúsund manns hafi týnt lífi af
völdum stjórnvalda (tíu sinnum fleiri en
í tíð einræðisherrans Augustos Pinochet í
Chile), fjöldi stjórnmálafanga er geymdur
í þrælkunarbúðum, og um tíundi hluti
þjóðarinnar hefur flúið land .
9 .
Hin nýlegu dæmi af hafnfirska bæjar-fulltrúanum og sendinefndinni til
Kúbu sýna, að ekki var vanþörf á ályktun
Evrópuráðsins frá 2006 . Enn líta margir á
glæpi kommúnismans af meiri léttúð en
63 „Áhrif,“ Vikublaðið 19 . maí 1997 .
64 „Formaður Alþýðubandalagsins í heimsókn til Kúbu,“
Mbl. 31 . janúar 1998; „Rætt um erlenda fjárfestingu
á Kúbu,“ Mbl. 15 . nóvember 1998 . Sbr . einnig Jónas
Kristjánsson: „Skilaboð pílagrímanna,“ DV 18 . nóvember
1998 .
glæpi nasismans . Stéphane Courtois hefur
einnig leitt sterk rök að máli sínu . En þrátt
fyrir það má efast um, að glæpsamlegt
sé að vera nasisti eða kommúnisti, hafi
menn ekkert gert af sér annað . Hæpið er
að telja stjórnmálaskoðun glæp, hversu
ógeðfelld sem hún er . Líklega var gengið
of langt í stríðslok með því að gera aðild
að nasistaflokkum glæpsamlega . Frelsið er
líka frelsi nasista og kommúnista til að bera
í brjósti hatur til gyðinga og burgeisa og
jafnvel til að láta slíkt hatur í ljós . Nú tíðkast
að tala um „hatursglæpi“ . Minnir það ekki
óþægilega á lýsingu Georges Orwells í
staðleysufælunni Nítján hundruð áttatíu og
fjögur á „hugsunarglæpum“? Er ekki rangt
að banna með lögum áróður nasista og
kommúnista í fjölmiðlum, jafnvel á Netinu,
þótt auðvitað eigi einstökum fyrirtækjum
að vera heimilt að neita að flytja slíkan
áróður? Þurfa vísindin á því að halda, að
sumar tilgátur, til dæmis um helförina, séu
beinlínis bannaðar, þótt fráleitar séu? Hitt
virðist frekar í anda vísindanna að treysta
frjálsri samkeppni hugmynda . Eðli og saga
nasisma og kommúnisma réttlætir að vísu,
að haft sé sérstakt eftirlit með skipulögðum
hópum þeirra . Þótt stjórnmálaskoðun varði
ekki við lög, getur hún einnig valdið vanhæfi .
Á viðsjárverðum tímum kann að vera
eðlilegt að sniðganga yfirlýsta alræðissinna
í lögreglu og öðrum opinberum stofnunum
(til dæmis í kalda stríðinu á Íslandi á
flugvöllum og veðurstofu) . Á friðartímum
kann á sama hátt að vera óeðlilegt að
setja gamla nasista eða kommúnista í
dómnefndir og siðanefndir (að minnsta
kosti yfir ötulum baráttumönnum gegn
þessum alræðisstefnum) . En dómur
sögunnar er umfram allt siðferðilegur . Eina
refsingin, sem íslenskir kommúnistar eiga
skilið, er almenn og fortakslaus fordæming
á kommúnisma .