Gerðir kirkjuþings - 01.01.2013, Blaðsíða 14

14 15
Ávarp biskups Íslands, Agnesar M. Sigurðardóttur
Innanríkisráðherra, forseti kirkjuþings, kirkjuþingsfulltrúar, vígslubiskupar, góðir gestir.
Lífsins Guð, leiddu okkur til réttlætis og friðar. Þessi setning heyrðist æði oft á 10.
heimsþingi Alkirkjuráðsins, sem haldið var í Busan í Suður­Kóreu í síðustu og þar síðustu
viku. Hún var yfirskrift þingsins, bæn þeirra þúsunda sem sóttu það, vakti von í brjóstum
þeirra sem búa við óréttlæti og ófrið og leiddi hugann að aðstæðum í eigin landi og kirkju.
Alkirkjuráðið var stofnað eftir síðari heimsstyrjöldina, árið 1948 og voru kirkjudeildirnar
í upphafi 147 talsins. Nú eru þær 345 og telja um hálfan milljarð manna. Þjóðkirkjan
er aðili að þessum samkirkjulegu samtökum, sem og Lúterska heimssambandinu og
kirknasambandi Evrópu, sem vinnur að einingu á milli hinna mismunandi kirkjudeilda í
Evrópu eins og Alkirkjuráðið á heimsvísu.
Það sem tengir kristna menn úr hinum ýmsu kirkjudeildum er trúin á Jesú Krist. Það er
dýrmætt að geta sameinast um hana þó við deilum ekki sama skilningi hvað kenningu og
túlkun varðar. Við biskupsritari, sem sóttum áðurnefnt heimsþing Alkirkjuráðsins nýverið
fundum það glöggt hve gefandi og nauðsynlegt er að fá að taka þátt í samfélagi kristins
fólks víðs vegar að úr heiminum og úr mörgum kirkjudeildum. Við deildum sameiginlegri
trú og kærleika til þess Guðs er Jesús birti okkur og boðaði. Samkirkjulegt starf hefur verið
hér á landi um áratuga skeið og hefur það leitt til þess að hinar ýmsu kristnu kirkjudeildir
hafa getað sameinast um bænadaga og helgihald. Eining kristninnar er það mikilvæga
atriði sem fær okkur til að taka þátt í samkirkjulegu starfi þó vissulega greini okkur á um
ýmsa þætti í kenningunni.
Lífsins Guð, leiddu okkur til réttlætis og friðar. Öll þráum við frið og gerum okkur
grein fyrir því að friður, jafnvægi, næst ekki nema réttlæti ríki. Við búum ekki við ófrið af
því tagi er margir sögðu frá á heimsþinginu í Busan. Þjóð okkar er ekki klofin í tvennt og
helmingnum haldið föngnum eins og Kóreanar búa við. Kirkjur okkar eru ekki brenndar
og prestar drepnir, eins og Egyptar búa við. Landið okkar er ekki hertekið. Samt er þörf
fyrir bæn til Guðs lífsins um réttlæti og frið. Það er ófriður í landi okkar, það er ófriður
í kirkju okkar. Ófriður í þeirri merkingu að margir upplifa óréttlæti, þvinganir, afskipta­
leysi, ósjálfstæði, ójafnrétti, kvíða, reiði. Þjóðkirkjan eins og aðrar stofnanir og heimili
þjóðfélagsins hafa fundið fyrir efnahagshruninu og þurft hefur að fara í sársaukafullar
aðgerðir til að mæta niðurskurði. Fjármál sóknanna eru erfið og komin á alvarlegt
stig hjá sumum. Merkja má aukningu í sálgæsluviðtöl og fleiri taka þátt í ört vaxandi
framboði starfs í kirkjunum. Þjóðkirkjan er stærstu samtök fólks hér á landi og þrátt fyrir
prósentufækkun hefur einstaklingum fjölgað í henni síðustu ár.
Hvert er erindi kirkjunnar? Það er sístæð spurning, sem við verðum alltaf að vera með
í huga. Auðvitað er erindi kirkjunnar alltaf það sama, það er að boða Jesú Krist. Segja
frá honum, læra af honum, líkja eftir honum, biðja til hans, lifa í trú á hann. Spurningin
er þá hvernig komum við því erindi til skila og hvar á það erindi helst við. Á þinginu í