Skírnir - 01.04.2002, Blaðsíða 102

96
ÁRMANN JAKOBSSON
SKÍRNIR
Flóres og Blankiflúr eru unglingar. Það sést í ýmsu. Þegar þau
hafa hist eftir langan aðskilnað ganga þau í eina sæng og eru þar í
hálfan mánuð. Þau virðast gleyma því alveg að Blankiflúr er fangi
konungsins í Babýlon. Raunar gleyma þau öllu öðru en ást sinni
og gleðinni yfir endurfundunum og eru fullkomlega sjálfhverf.
Þegar fullorðin hetja finnur unnustu sína fangna í turni er við því
að búast að hann reyni að frelsa hana og koma henni sem skjótast
úr hættu. Flóres reynir ekkert slíkt. Fyrirhyggjuleysið er algjört
og það einkennir æskuna. Hið sama á við um hina óhömdu þörf
fyrir kynlíf sem reynist í tilviki Flóres og Blankiflúr öðru yfir-
sterkari. Eins og börn hugsa þau um það eitt að svala eigin nautn-
um og eins og oft gerist hjá börnum hverfa fortíð og framtíð og
þau einbeita sér að stað og stund.
Það fellur í hlut vinkonunnar Elóris (nafnið er býsna líkt nafni
Flóres eins og raunar mærin sjálf) að ljúga að konungi svo að þau
náist ekki. Flóres og Blankiflúr gera enga tilraun til þess að að-
stoða hana við að bjarga sér. Þegar Blankiflúr reynir að fara á fæt-
ur til þess að konung taki ekki að gruna margt teygir Flóres hana
í sængina aftur. Ekki verður vart við að þau sýni Elóris það þakk-
læti að hjálpa henni til að halda blekkingunni við, þvert á móti eru
þau svo upptekin af eigin unaði að engin hjálp er að þeim.
Það er fyrst þegar ógnin er mætt og stendur yfir þeim með
brugðið sverð að þau kunna að hræðast: „Ok í því vpknuðu þau,
ok sá konung standa yfir sér með brugðnu sverði, ok óttuðuz sinn
dauða; tóku þau þá at gráta, Flóres ok Blankiflúr, sem ván var“
(68). Fyrst voru þau alsæl en nú hágrátandi. Eins og óvitar eru þau
allsendis óhrædd meðan þau liggja í hlýrri sæng og enginn ónáðar
þau. En þegar hættan blasir við eru viðbrögðin sterk. Eins og hjá
börnum er stutt milli gráts og alsælu. Slíkar geðsveiflur einkenna
einnig unglinga og sömuleiðis sú sjálfhverfa sem setur svip sinn á
hegðun Flóres og Blankiflúr.
Hömluleysi og geðsveiflur hafa raunar einkennt viðbrögð Flór-
es frá því að Blankiflúr hvarf. Þegar þau Blankiflúr eru fyrst skilin
að „mátti hann þá hvárki eta né drekka, sofa né sitja, útan grátandi“
(13) og þegar konungur hefur látið ljúga því að honum að hún sé
látin fellur hann í óvit hvað eftir annað og grætur ósköpin öll: