Tímarit Máls og menningar - 01.02.2012, Qupperneq 19

M i n n i n g a r g r e i n u m J o e A l l a r d
TMM 2012 · 1 19
dreypa á veigum hersins og herinn hefur fyrir sitt leyti alveg vitað hvað
hann var að gera. Það var gaman að spjalla við lögregluþjónana. Þeir
voru afslappaðir og skemmtilegir. Sagnalistin blómstraði við borðin.
Veröldin fjarri öðrum veruleika í landinu. Þetta var einsog að koma í
nýtt land.
***
Nokkrum dögum seinna sat ég heima við vinnu mína. Þá hringdi
síminn. Það var ameríski sjónvarpsmaðurinn. Hann fór lofsamlegum
orðum um viðtalið og spurði hvort ég gæti komið aftur upp á Völl.
Þeir myndu jafnvel taka annað viðtal og koma því í sjónvarpsstöðvar
vestanhafs. Hann nefndi annan höfund sem talað hefði um Elvis Presley
og sagt söguna af Elvis og Nixon og skammbyssunni sem Elvis gaf Nixon
svo hann gæti tekið á hippunum. Ég mundi að það var Bragi Ólafsson.
Best væri að við færum í tíma hjá Joe Allard og kynntum bækur okkar
fyrir nemendum hans.
Margt skiptir máli í þessari sögu, en tvennt umlykur hana. Annað er
hervald, hitt er áfengi. Hvorugt er einsog það var. Herinn er farinn og
sá sem hér skrifar hefur haldið sig frá áfengi um nokkurt skeið. Í seinna
skiptið, þegar við Bragi vorum tveir, fórum við strax á bar eftir að hafa
talað við nemendur Joes Allard. Ég var orðinn svangur en á þessum bar
var einungis boðið upp á bjór og viskí. Við vorum ekkert að ybba gogg
við heimsveldið og þáðum það sem í boði var. Viskí og bjór, það gat ekki
verið betra, svona í upphafi.
Við gáfum okkur á tal við nokkra hermenn sem sögðust vera með-
limir í íslenskum jeppaklúbbi og stunda torfæruakstur og jöklaferðir
í frístundum. Einn þeirra var með útskorið kort af Íslandi úr viði.
Gullhúðuð stöng lá yfir kortið. „Ég er að ljúka herskyldu,“ segir ungi
hermaðurinn þegar ég spyr hverju þeir fagni svo ákaft, „og þetta er
kveðjugjöfin.“
„Og þeir gefa þér svona fallegan penna?“ segi ég og bendi á stöngina.
„Nei, þetta er ekki penni, þetta er eldflaug,“ segja hermennirnir og
skellihlæja.
Allt kvöldið er þetta að renna upp fyrir mér og mér finnst þetta
lýsandi fyrir viðhorf hins ameríska heimsveldis til Íslands. Við erum
ekki penni heldur eldflaug. Þetta nærir stjórnlausa drykkju mína en
þeir sem eru hneigðir fyrir áfengi finna alltaf afsökun jafnvel þó hún sé
ekkert skyld tilefninu.
***