Tímarit Máls og menningar - 01.02.2012, Page 24

E i n a r M á r G u ð m u n d s s o n
24 TMM 2012 · 1
í kjallara, einsog við værum að fara með þvott niður í þvottahús, nema
dyrnar opnuðust ekki inn í heim þvottavéla heldur blasti við okkur
reykmettaður salur og ótal sjóliðar, allir eins klipptir, krúnurakaðir í
hliðunum en með smá brodda upp úr höfðinu, sumir píreygðir í eigin
heimi, aðrir nokkuð líflegir.
Við fengum hamborgara og kartöfluflögur og lentum strax í fjör-
ugum samræðum þar sem í ljós kom að hermennirnir voru ekkert að
spá í hvar þeir voru á hnettinum. Málið var bara að þreyja þorrann í
þessari Síberíu í von um að öðlast einhver réttindi heima hjá sér. Mér
skildist þetta væri staður hinna lægst settu í hernum en eftir á að hyggja
var þetta hlýlegasti staðurinn.
Þarna var Karíókí-kerfi. Það var alltaf einhver að koma upp og syngja.
Bragi samþykkti að fara upp á svið. Joe fór og talaði við stjórnandann
sem kinkaði ákaft kolli og kynnti svo Braga sem „the former bassplayer
of the Sugarcubes“. Bragi söng „The girl from Ipanema“, þetta fræga
bossa nova lag frá sjöunda áratugnum um stelpuna við ströndina í
Brasilíu.
Þegar við komum út var hann rokinn upp í norðanbál. Næst var það
Kúrekaklúbburinn þar sem sveitatónlistin ómaði og allir voru í köfl-
óttum skyrtum og með kúrekahatta. Þegar við komum út þaðan æddi
skafrenningurinn um göturnar. Luktirnar mynduðu ljóskeilur, ekkert
sást en Ólafur var vanur að keyra strætó svo þetta var ekkert mál. Við
vorum líka með flösku í bílnum. Við litum við á nokkrum stöðum áður
en við staðnæmdumst við Herforingjaklúbbinn.
Til að komast inn í Herforingjaklúbbinn þurfti flóknari skilríki en
til að komast inn í Sjóliðaklúbbinn. Þar þurfti bara að finna dyrnar.
Joe var með alla pappíra en fyrir utan staðinn var krökkt af fólki, ekki
einsog síðast þegar við fórum þangað og nokkrir lögregluþjónar voru í
pílukasti. Það var í miðri viku, nú var föstudagskvöld. Við flugum inn.
Tónlistin dunaði. Þarna var drykkjuglaumur og dans.
Karíókí-kerfið var opið. Ég er orðinn nógu drukkinn til að telja mér
trú um að ég geti sungið. Ég geng að plötusnúðinum. Hann réttir mér
spjaldskrá sem er jafn þykk og símaskráin. Ég blaða í henni og læt ekki
staðar numið fyrr en ég hef fundið Eight Days a Week með Bítlunum.
Nú líður og bíður. Ég drekk og hugsa um eldflaugina og pennann.
Svo er nafn lagsins kallað upp. Ég geng upp á svið. Á meðan forspilið
á undan söngnum kemur inn ber ég hljóðnemann upp að vörum mér
og segi: FÖKK NATO! og síðan byrja ég að halda ræðu sem leysist bara
upp í hávaða á meðan andlitin fyrir framan mig renna saman og sundur
einsog í bíómynd.