Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Qupperneq 11

„ L á t t u e k k i þ e s s a ö g n h l æ j a a ð þ é r“
TMM 2017 · 3 11
Ameríku, faðir þriggja barna. Eiríkur er næstur, fertugur, prófessor í lögum
við Háskóla Ísland, hann á fjórar dætur. Yngst er dóttir mín Sigríður Víðis,
hún er að verða þrjátíu og átta ára og starfar sem upplýsingafulltrúi hjá Unicef
á Íslandi, hún á einn son og á von á barni í haust.
Börnin hafa mikil áhrif á líf mitt. Ég var orðin tuttugu og sjö ára þegar
fyrsta barnið fæddist og búin að flækjast um, tilbúin í barneignir. Það er
ómetanlegt að eignast heilbrigð börn, lifa hamingju þeirra og sorgir og standa
með þeim gegnum þunnt og þykkt. Svo eru þau alltaf góðir ráðgjafar þegar
ég skrifa bækurnar mínar.
Hvort þykir þér skemmtilegra að elska eða vera elskuð?
Ætli sé ekki öruggara að elska en vera elskuð? Þar hefur maður frekar
undirtökin. Annars leita ég jafnvægis þarna eins og stundum áður.
Auðgar móðurhlutverkið hugmyndaflug rithöfunda?
Já og áhrifin hætta ekki þó börnin flytji að heiman og séu ekki lengur börn
í þeim skilningi, heldur afkomendur. Tilfinningin fyrir þeim býr í brjóstinu
og fer ekkert, ég get kallað hana fram hvenær sem er.
Tefur móðurhlutverkið rithöfund?
Auðvitað tafði það mig stundum en mér datt aldrei annað í hug en að eiga
og ala upp börn og ég fékk það margfalt til baka.
Áttu bók/bækur sem þú grípur í, sem þú tækir með á eyðieyju?
Ætli það yrði ekki bara handritið sem ég er að vinna í núna. Sennilega er
ég svo sjálfhverf. En einsog ég nefndi: ég geri ekki upp á mili bóka.
***
Segðu mér frá skólagöngunni?
Já, ég lauk barna- og unglingaskóla á Seyðisfirði og fór fimmtán ára í
landspróf á Akureyri – þá var enginn menntaskóli á Austfjörðum. Svo tók
ég stúdentspróf frá Menntaskólanum á Akureyri 1967, fór til Reykjavíkur og
lauk kennaraprófi. Í menntaskóla hafði ég gaman af að skrifa, var í ritnefnd
skólablaðsins og fékk mikið hrós fyrir ritgerðir og skrifaði ritgerðirnar fyrir
vinkonur mínar – í staðinn hjálpuðu þær mér í stærðfræði. Það hvarflaði
samt aldrei að mér að ég gæti notað hæfileikann. Í skólanum voru strákar sem
ætluðu að verða skáld en ég fór bara í Kennaraskólann. Þarna hefðu kennar-
arnir mátt hvetja mig. Það er ekki fyrr en löngu seinna að þetta springur út
– svona var sjálfstraustið.
Eftir kennarapróf kenndi ég í Réttarholtskóla og fór svo utan á hverju
sumri, vann þar fyrir mér og ferðaðist, dvaldi í Danmörku, Noregi og Þýska-
landi. Mér fannst ég ekkert kunna og fór í háskólanám til Danmerkur. Þá