Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Síða 48

48 TMM 2017 · 3
B ó k m e n n t a h á t í ð
En kannski bara einhver einn. Anganin sem steig upp var ekki eins sterk og
venjulega. Hugsanlega var hún dulin undir lyktinni af nýrri málningunni, en
kannski hafði nýja skiltið fælt alla hina frá því að míga þarna eins og ekkert
væri.
Hver sem ástæðan var, þá var Sasha ánægð. Henni fannst nýja aðferðin hafa
borið árangur. Núna þegar hlandlyktin var svona dauf yrði enginn vandi að
losna við hana með skvettu af vatni eða morgunskúr.
En nokkrum dögum seinna var óþefurinn aftur orðinn ágengur og hvass,
og hann var alveg sérstaklega slæmur á mánudagsmorgninum, eftir helgina
þegar lokað hafði verið í versluninni. Fólki nú til dags var slétt sama þótt
skírskotað væri til trúarinnar – eða kannski var það bara lyktin af nýju
málningunni sem hafði dofnað.
Sasha var virkilega fúl. Búðin hennar var lítil tískuverslun, viðskipta-
vinirnir ungar framakonur; hvað myndu þær halda ef þær fyndu hlandlykt
á bílastæðinu?
Í þetta skipti gaf Marjan henni ráð sem var hálfklikkað: Að skrifa skilaboð
á arabísku á bílastæðisvegginn.
„Fólk myndi ekki þora að pissa á arabísku, það myndi halda að þetta væru
ritningarvers.“
En Sasha var ekki til í að gera neitt alveg svona sturlað. Hún kærði sig ekki
um að fá á sig handrukkara í trúarlegum klæðnaði sem færu að pönkast á
versluninni hennar bara út af einhverju arabísku letri á bílastæðisveggnum.
***
Hún ákvað að bíða úti í bíl heila nótt til þess að komast að því hver stundaði
það að míga á bílastæðið hennar. Hún kom með snarl og vistir. Hún hafði
sofið allan daginn svo hún gæti vakað alla nóttina. Hún var meira að segja
með teppi til að halda á sér hita.
Undir miðnætti hafði hún enn ekki séð neinn koma til að pissa á bílastæðið
en hún átti heldur ekki von á þeim svo snemma. Henni leiddist svo sem ekki.
Hún gat stigið út úr bílnum og gengið aðeins um. Bajai-ökumenn héldu enn
til nærri versluninni og biðu eftir farþegum, stundum stoppaði leigubíll, og
í nágrenninu var opin sjoppa sem seldi sígarettur.
Eftir miðnætti datt þögn yfir svæðið og það tæmdist. Hún húkti inni í
bílnum. Læsti dyrunum og beið. Og þar sem hún hélt sig í bílnum eftir það,
með ekkert til að hafa ofan af fyrir sér nema lögin í útvarpinu, dauft skinið
frá mælaborðinu og murrið í vélinni og miðstöðinni, neyddist Sasha til að
halda í sér. Þetta hafði hún ekki séð fyrir. Hún hafði steingleymt að taka með
sér lyklana að búðinni – Marjan hafði farið með þá heim til sín. Hún harmaði
það að vera ekki karlmaður og geta pissað hvar sem var eins og ekkert væri.
Karlar gátu pissað í tómar gosflöskur, nú eða á vegginn á næsta bílastæði við
vegarkantinn.