Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Qupperneq 69

Ta l a ð u p p ú r d r a u m i
TMM 2017 · 3 69
Þó að samband okkar Íslendinga og Finna við náttúruna sé ólíkt eigum við
sameiginlega nálægð við hana. Kannski er hið svipaða viðmót þessara tveggja
þjóða, sem hægt er að lýsa bæði sem hreinskiptnu og rustalegu, arfleifð fólks
sem mjög nýlega fluttist úr sveitum í borgir. Svo gæti þetta verið sameiginleg
saga okkar sem nýlenduþegna skandinavískra ríkja, en fylgifiskur þess að
losna undan langvinnu erlendu oki er að efstu lög samfélagsins hverfa á braut
og skilja eftir flatari þjóðfélagsskipan, enda eru þessi tvö lönd einu lýðveldin
meðal Norðurlandanna. Eða kannski er það hitt, að eftir að sjálfstæði næst
er iðulega horft inn á við, sem í tilfelli Finnlands og Íslands þýddi ákveðna
menningarlega einangrun sem var helst rofin af sambandi við gömlu herra-
þjóðina og ágeng heimsveldi, Sovétmenn hjá þeim en Bandaríkjamenn hjá
okkur. Það er hægt að finna sameiginlega þræði í fortíðinni til að útskýra
þessi líkindi, en hvort þarna sé orsakasamhengi skiptir litlu máli, því reynsla
þeirra sem hafa dvalið í báðum löndum er á einn veg, menningu þjóðanna
svipar saman.
Sigurður Karlsson á þakkir skildar fyrir að hafa þýtt Predikarastelpuna,
sem og fjölda annarra finnskra bóka. Það er mikilsvert að snúa texta sömdum
á finnsku yfir á íslensku. Oft höfum við fengið verkin í gegnum sænsku, en
Sigurður hefur unnið mikið þrekvirki í þýðingum og er þetta nýja verk enn
einar dyrnar milli þessara tveggja þjóða sem hafa báðar verið einangraðar af
sínum tungumálum, en góðar þýðingar eru brýr á milli. Tapio á sömu þakkir
skildar fyrir sitt ötula þýðingarstarf úr íslensku. Dyggir aðdáendur hans hér á
landi láta þessa bók ekki fram hjá sér fara en það má sannarlega benda þeim
sem ekki hafa lesið hann áður að láta þessa ekki ólesna. Vonandi berast fleiri
bækur eftir hann hingað í hans annað heimaland.