Tímarit Máls og menningar - 01.09.2017, Síða 98

H u g v e k j a
98 TMM 2017 · 3
úlpu sem var að ráfukertast í klettunum.
Hann ýtti samstundis á öryggishnapp-
inn, en leitin bar engan árangur. Menn
ályktuðu að þetta hefði verið missýn,
kannske hefði varðmaðurinn fengið sér
fullstóran skammt af því víni sem menn
drekka með augunum.
Fáeinum mönnum varð órótt, en eng-
inn bjóst þó við því sem síðan gerðist.
Skyndilega varð alheimi ljóst að hakkar-
ar höfðu með einhverjum hætti brotið
sér leið gegnum skírlífisbeltið, þeir birtu
aragrúa af skjölum sem leiddu í ljós
eignir mektarmanna um víða veröld,
forkólfa atvinnulífsins, hátt settra
stjórnmálamanna og margra annarra, í
hinum svokölluðu „aflandsfélögum“
skattaskjólanna, svo og tilfærslur eigna
og fjármagns fram og aftur, úr einni
þvottavélinni í aðra. Það varð uppi fótur
og fit, virðulegustu sómamenn misstu
andlitið í beinum útsendingum sjón-
varpsins, aðrir földu sig sem best þeir
máttu. Víða kom til óeirða, götustrákar
og alls kyns lýður safnaðist saman við
stjórnarbyggingar, grýtti í þær skóm,
hrópaði hin fúlustu fáryrði, og sums
staðar sungu menn kviðling eftir sér-
vitringinn Mikromegas:
„Það var einu sinni skattaskjól
sem var skapað fyrir aurafól,
þau flykktust að með fjársjóðina í sekkjum.
Svo lentu þau loks í prakkara,
– leynilegum hakkara.
Nú sitja þau í sjónvarpinu á
sakborningabekkjum.“
Fjármálakerfi heims riðaði til falls.
Menn hættu að bera virðingu fyrir hag-
fræðingunum og yfirvöldunum. Þá varð
bestu mönnum ljóst að til einhverra
ráða yrði samstundis að grípa ef ekki
ætti illa að fara. Einhver mundi eftir því
að skömmu áður hafði einrænn hag-
fræðingur verið á siglingu, einn á bát
heimskautanna á milli, og þá hefði hann
fundið örlitla eyju í Kyrrahafinu miðju
nálægt þeim punkti sem sagður er lengst
allra frá föstu landi á heimskringlunni.
Eyjan var sporöskjulaga, með örlitla
bungu og eins konar höfða út frá öðrum
endanum, hún var gráblá, nánast í sama
lit og hafið umhverfis, með einhverjum
upplituðum gróðri sem tilheyrði þó ekki
þessu loftslagsbelti, og ákaflega lág,
varla meira en metri yfir sjávarmál þar
sem hún var hæst. Hún sást ekki fyrr en
að henni var komið, það var auðvelt að
villast á henni og öldu, og hvorki
gleggsti athugari né fullkomnasta ljós-
myndatækni gátu greint hana úr flugvél.
Menn skutu saman nefjum og spurðu
hver annan í hvíslingum hvort ekki væri
ráð að hola þarna niður skattaskjóli
skattaskjólanna, móðurtölvu fjármál-
anna sem væri trú og örugg fyrir hökk-
urum þótt þeir kæmust inn fyrir alla
miðgarða fjármálaheimsins. Þetta var
samstundis afráðið, og með mestu leynd
var sérstök tölva flutt á eyna – sem til
alls öryggis fékk ekkert heiti – og þar
var hún bundin niður. Vegna þess hve
tæknin var nú orðin fullkomin var tölv-
an lítil, en hún gat þó verið miðstöð
fyrir miljónir fyrirtækja og geymt alla
þekkingu fjármálaheimsins, auk þess
hafði hún sérstök forrit sem gerðu
meðal annars kleift að búa til nýja og
nýja skermi á örstuttum tíma, hanna
heilu völundarhúsin ef minnsti grunur
léki á að hakkari væri í grenndinni. Til
þess að komast í tengsl við þessa tölvu
var yfirmáta flókin leið, sem auk þess
var alltaf hægt að flækja meir og meir ef
þörf krefði, og lá hún fyrst um undir-
netið sem talið er villugjarnasta svæði
veraldar; þar var auk þess hakkara-
skynjari.
Nú töldu menn að öllu væri borgið,
enda gekk allt vel um hríð, fjármála-
kerfið dafnaði og triljarðamæringarnir
lifðu eins og blóm í eggi. Mektarstólpar