Tímarit Máls og menningar - 01.06.2003, Qupperneq 8

Hann sneiddi svo niður banana sem
Almedo léttsteikti, og Belín gjóaði
þá til hans augunum, einsog til að
finna rétta augnablikið. Hún sagði:
„Dolores spurði mig hvort þú gætir
gert henni greiða."
Hann fór heim til Dolores og aftur ískraði í
hliðinu. Hún sat í garðstól fyrir aftan húsið, með
dagblað á borðinu fyrir framan sig og fletti. Hún
hafði litið upp áður en hann kom fyrir hornið því
hljóðið í smásteinunum undirfótum hans barst
um garðinn. Hún horfði á hann undrandi. Skrjáf
og pússhljóð ofan af skúrþakinu rauf þögnina,
ungi frændinn var að ganga frá þakrennu. Hann
var vel byggður, karlmannlegur en skegghýj-
ungur kom upp um aldur hans. Hann leit upptil
hans, Dolores líka, svo litu þau hvort á annað.
Hún var hvorki köld né hlý, feimin né brussu-
leg, haust né vor, himinn né haf. Hann fann
hvað það var auðvelt að láta sér þykja vænt um
svona konu.
Hann sagði henni að garðurinn væri fallegur.
Hún kinkaði kolli, en spurði ekki hvort hann
væri kommúnisti eða fasisti, né heldur túristi,
heldur hvaðan hann væri að koma.
„London," sagði hann.
„Ferðastu mikið?"
„Já, oft, en ekki langt og mikið, og
ekki víða."
„Það er gott að koma á gamla staði
aftur, ekki satt, þá sér maður hvernig
hlutirnir hafa breyst."
„Og hvernig maður hefur breyst
sjálfur," sagði hann.
„Ó já. Belín sagði mér að þú hefð-
ir búið hér fyrir fimm árum," sagði
hún, „en það er hreyfing á fólki á
þessum tímum. Hér, fáðu þér appel-
sínu."
Hann fékk sér appelsínu úr skál á
borðinu og byrjaði að flysja hana, ró-
legur.
„Hún les mikið af skáldsögum,"
hafði Belín sagt, „stundum finnst
henni nútíminn vera vísindaskáld-
saga."
Myndi það koma henni á óvart að
Churchill væri dauður? Og þó. Hún
hafði verið mjög falleg, það var ekki
um að villast. Hún las og fletti, hann
fann að hún treysti honum, hún uml-
aði yfir Kosovostríðinu, skoðaði sjónvarpsdag-
skrána vandlega og sagði honum aðspurð að
hún borðaði morgunverð úti þegar gestir
kæmu, en það væri ekki nógu oft. Hún horfði
svo á hann góða stund, sagði svo áður en hon-
um fór að finnast það óþægilegt: „Láttu fara
vel um þig, þetta er gott herbergi."
Belín bað hann að hjálpa sér með koffort. Al-
medo var í vinnu fram eftir degi. Dolores fór
inn. Hann lagðist í hengirúmið og blundaði fram
eftir degi. Fluga og fluga suðaði. Hann vaknaði
við diskaglamur og Almedo sem kippti i hengi-
rúmið. Hann sneiddi svo niður banana sem Al-
medo léttsteikti, og Belín gjóaði þá til hans aug-
unum, einsog til að finna rétta augnablikið. Hún
sagði: „Dolores spurði mig hvort þú gætir gert
henni greiða."
„Og hvað er það?"
„Að fara með bréf til Motril, til systur hans
Garcia. Ég held samt að það sé gælunafn, hann
gæti heitið eitthvað annað í Motril."
„Motril, gælunafn, bréf... uhuuu?"
„Já."
„Hvers vegna núna?" spurði hann svo, „ég
á við, hvers vegna er hún ekki búin að fá ein-
hvern annan. Það er liðin meira en hálf öld."
„Kannski ertu bara svona líkur honum," fliss-
aði Almedo, „endurfæddur, see what I mean."
„Sumir hreinlega vilja það ekki. Svo hefur
hún reyndar ekki beðið marga," hélt Belín
áfram.
„Er hann örugglega dauður?"
„Samkvæmt náttúrulögmálinu, já, og hún vill
vita hvar hann er grafinn áður en hún deyr. Hún
sendi tvö bréf í fyrra en fékk ekkert svar."
„Láttu reyna á það," sagði Almedo við hann.
„Hvers vegna ég?" spurði hann svo. „Við
sátum saman í tvo tíma ( dag."
„Það er ekki mikil hætta á að þú dragist inní
eitthvað sem enginn vill dragast inní hér í hverf-
inu," sagði Belín, „sjálf myndi ég helst ekki
vilja gera það, þetta er ágætt eins og það er en
ég veit ekki hvort hún á skilið svona greiða, það
gæti verið bjarnargreiði og farið illa með sam-
band okkar."
„Hvað ef hann er á lífi?" spurði Almedo.
Belín þagði. Hann fann að hann myndi gera
þetta. Það hlaut að vera einhver tilgangur með
þessu ferðalagi hans.
„Ókei," sagði hann.
Dolores hafði skorið niður appelsínu á disk
og lagt á náttborðið hans áður en hún fór upp.
Isha kom, hló og gantaðist. Hún settist á rúm-
ið hans og hossaði sér einsog bangsi. Þau svip-
uðust svo um í gamla eldhúskróknum, í
geymslunni þar sem gömul tímarit lágu í bunk-
um og grúskuðu í leyfisleysi.
„Jesús!" sagði Isha, „þetta er frá því 1939,
sjáðu kjólana sem þær eru í, eða bílana. Eða
þetta," og benti á fyrirsögn: „Franco skipar ráð-
herra."
Þau flettu fleiri blöðum, gamall gítar með
slökum strengjum lá á bakvið bunkann, pappa-
dót og múrflísar. Klukkan varð sjö, niður frá síð-
degisumferðinni kom og fór. Svo settust þau í