Milli mála - 2018, Blaðsíða 145

ALEKSANDER PÚSHKÍN
Milli mála 10/2018 145
ráða? Stöðvarstjórinn lét honum eftir rúm sitt og ákveðið var að ef
heilsa sjúklingsins yrði ekki betri næsta dag, skyldi sent eftir lækni
til S***.
Daginn eftir versnaði húsaranum. Þjónninn hans fór ríðandi
til þorpsins að sækja lækni. Dúnja vafði edikvættum klút um
höfuð sjúklingsins og sat með saumaskap sinn við rúm hans.
Sjúklingurinn stundi þegar stöðvarstjórinn var nærri og sagði varla
aukatekið orð, en drakk þó tvo bolla af kaffi, stundi og pantaði sér
málsverð. Dúnja vék ekki frá honum. Hann bað í sífellu um að
drekka og Dúnja bar honum krús með límonaði sem hún hafði út-
búið. Sjúklingurinn vætti varirnar og í hvert sinn sem hann skilaði
krúsinni þrýsti hann af veikum mætti hönd Dúnju í þakklætis-
skyni. Þegar nær dró hádegi kom læknirinn. Hann tók púlsinn hjá
sjúklingnum, talaði við hann á þýsku og tilkynnti síðan á rússnesku
að hann þyrfti algera hvíld en gæti haldið ferðalaginu áfram eftir
tvo daga. Húsarinn lét hann hafa tuttugu og fimm rúblur fyrir
vitjunina og bauð honum að snæða með sér. Læknirinn þáði boðið
og báðir borðuðu af bestu lyst, drukku flösku af víni og skildu sem
mestu mátar.
Annar dagur leið og húsarinn náði sér að fullu. Hann var alveg
sérdeilis kátur, og lét móðan mása ýmist við Dúnju eða stöðvar-
stjórann, blístraði lagstúfa, rabbaði við þá sem áttu leið hjá, skráði
beiðnir þeirra í pantanabókina og á þriðja degi kunni stöðvar-
stjórinn orðið svo vel við hann að honum þótti leitt að þurfa að
skilja við sinn elskulega gest. Það var sunnudagur og Dúnja var
á leið til kirkju. Komið var með sleða húsarans. Hann kvaddi
stöðvarstjórann, launaði honum rausnarlega fyrir vistina og viður-
gerninginn; hann kvaddi líka Dúnju og bauðst til að aka henni til
kirkjunnar, sem var í útjaðri þorpsins. Dúnja stóð kyrr og var rávillt
á svip …
– Við hvað ertu hrædd? sagði faðir hennar, – hans tign er ekki
úlfur og hann étur þig ekki: aktu með honum til kirkjunnar.
Dúnja settist upp í sleðann við hlið húsarans, þjónninn stökk
upp í ekilssætið, ekillinn blístraði og hestarnir sprettu úr spori.
Vesalings stöðvarstjórinn skildi ekki hvernig hann hafði getað
leyft Dúnju að fara með húsaranum, hvernig á því stóð að hann hafði
verið svona blindur og hvað hafði orðið um skynsemi hans. Ekki var