Milli mála - 2018, Síða 168

UM SILVINU OCAMPO
168 Milli mála 10/2018
góðar viðtökur og voru verðlaunaðar. Þess má geta að Borges var
fyrstur til að lofa kveðskap Silvinu. Silvina skrifaði aðallega smá-
sögur og ljóð en fékkst einnig við leikritaskrif og gaf út töluvert
af barnabókum. Alls urðu smásagnasöfn hennar sjö talsins. Auk
þeirra fyrrnefndu sendi hún frá sér La furia (Heiftin,1959), Las
invitadas (Boðsgestirnir, 1961) og Los días de la noche (Dagar nætur-
innar,1970). Síðustu smásagnasöfnin komu út nokkrum árum
fyrir andlát hennar, Y así sucesivamente (Og svo framvegis, 1987)
og Cornelia frente al espejo (Cornelia andspænis speglinum,1988).
Ocampo sinnti einnig þýðingum og sneri úr frönsku og ensku
verkum eftir Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Emily Dickinson,
Edgar Allan Poe, Herman Melville og Emanuel Swedenborg. Hún
gaf út nokkrar bækur í samstarfi við aðra. Auk Antología de la lite-
ratura fantástica sendi þríeykið frá sér úrvalsrit argentínskra ljóða
árið 1941. Þá skrifaði hún nokkur verk með eiginmanni sínum Bioy
Casares, en einnig (fantasíu)höfundinum Juan Rodolfo Wilcock.
Smásögur Silvinu Ocampo spanna meira en fjóra áratugi.
Ákveðna þróun má merkja í smásagnagerð hennar, en segja má að
almennt ríki í þeim einkennilegt andrúmsloft, furðulegir atburðir
gerast á ofur hversdagslegum stöðum við ofur hversdagslegar að-
stæður, ekki hvað síst á borgaralegum heimilum yfirstéttarfólks.
Ocampo teflir oft saman ráðandi stétt og valdalausri þar sem
þjónustufólk, börn eða fátækir eiga í hlut. Andstæður heimur full-
orðinna og barna er algengt viðfangsefni í sögum hennar þar sem
grimmd og miskunnarleysi er allsráðandi. Hugmyndinni um ein-
hvers konar umskipti, tvífara eða jafnvel endurholdgun er henni
sérlega hugleikin. Fantasían eða furðan í verkum Ocampo gerist
ævinlega í okkar kunnuglega og áþreifanlega heimi. Hvað þetta
varðar má segja að furðan í verkum hennar sé meira í ætt við Julio
Cortázar en Bioy Casares og Borges þar sem fantasían á sér stað í
öðrum raunheimi, í hugarheimum eða þá í fyrndinni.
Silvina Ocampo var ekki mikið fyrir sviðsljósið. Hún forðaðist
fjölmenni, einnig blaðamenn og vildi helst ekki láta taka af sér
ljósmyndir. Að einhverju leyti var hún í skugga ekki aðeins Bioys
Casares og Borgesar, heldur einnig elstu systur sinnar sem var
miðjan í menningarlífi Argentínu þess tíma. Verk Silvinu fengu þó
góðan hljómgrunn en féllu að einhverju leyti í gleymsku þar til á