Milli mála - 2018, Síða 172

REKKJUVOÐ JARÐAR
172 Milli mála 10/2018
sláttuvélina. Garðyrkjumaðurinn sveif hátíðlega frá einni plöntu
til annarrar eins og hann væri hluti af glæstu föruneyti, og bandaði
burt skordýrunum. Hann var sífellt með handleggina sveigða, eins
og þeim væri íþyngt af ósýnilegri vatnsslöngu, ljá, hlújárni eða
hrífu, jafnvel þegar hann tók sér hlé. Af honum lagði megna lykt af
þurrkuðum laufum og rakri mold.
Á lífstíð sinni hafði hann gróðursett þúsundir trjáa af mis-
munandi tegundum. Hann hafði starfað á eyjunum í Paraná-fljótinu,
einnig í grennd við Tandil-héraðið, á Pampa-sléttunum, sömu-
leiðis á svæðunum suður af Río Negro og norður af Iguazú, alltaf
með sama fataböggulinn og sömu eiginkonuna með óljósu and-
litsdrættina. Sömu vinnusömu, barnlausu konuna. Hann angaði af
skrælnuðum laufum og rakri mold, einkum og sér í lagi þegar hann
þerraði af sér svitann með stórum silkivasaklút sem á voru fjólubláar
og grænar rendur. Hann bjó innst í garðinum í örlitlu húsi sem var
ekki nema eitt herbergi.
Garðyrkjumaðurinn rótaði til í moldinni með stórri skóflu,
muldi síðan kögglana þar til moldin varð silkimjúk og meðfærileg.
Hendur hans voru orðnar svo nátengdar jarðveginum að hann átti
erfitt með að reyta illgresið. Engu var líkara en að hann væri að
gróðursetja þær hægt og bítandi í hvert sinn sem hann snerti jarð-
veginn. Á höndunum voru mörg lög af nokkurs konar dökku hýði,
eins og á blómlaukum sem þrífast aðeins í jarðvegi eða í vatnsglasi.
Þess vegna forðaðist hann að þvo sér um hendurnar með vatni
og strauk þeim í staðinn eftir grasinu. Þess vegna hafði hann lengi
forðast eins og hægt var að stinga höndunum of langt ofan í jarð-
veginn og því notaði hann hníf með oddhvössu og þunnu blaði til
að rífa upp illgresið. En þennan dag hafði hann lagt hnífinn frá
sér í ógáti eða í flýti og stakk hendinni djúpt í moldina til að ná
upp plöntu sem var ofaukið. Þarna innst í garðinum, þar sem hann
kraup á hnjánum, reyndi hann í örvæntingu að rífa upp plöntuna og
síðan höndina. En þá heyrðist fótatak nálgast og steinvölurnar tóku
undir. Höndin vildi ekki upp úr jörðinni. Hann leit upp og mætti
sérstöku brosinu sem var á andliti hennar þegar hún var að skera
blómin. Hann heyrði hana segja: „Ég er alveg í skýjunum. Það hafa
aldrei verið svona mörg blóm hjá mér.“ Hún tók hattinn ofan með
vinstri hendinni og þakkaði fyrir í þrígang, af mikilli virðingu eins