Milli mála - 2018, Side 177

MILLI MÁLA
Milli mála 10/2018 177
Silvina Ocampo
Flauelskjóllinn1
Þegar við komum að húsinu með garðinum í Ayacucho-götu vorum við orðnar sveittar, og við bleyttum vasaklútana í gos-
brunninum þarna í Recoleta-hverfinu og strukum þeim yfir enni
okkar.
Við fórum í lyftunni upp á fjórðu hæð. Ég var í vondu skapi af
því að mig langaði ekki í þessa ferð, kjóllinn minn var skítugur
og síðdegis ætlaði ég að þvo og strauja rúmábreiðuna mína. Við
hringdum dyrabjöllunni, einhver opnaði dyrnar og okkur var boðið
inn. Casilda og ég gengum inn í íbúðina með pakkann. Casilda er
saumakona. Við búum í Burzaco og ferðirnar í höfuðborgina þreyta
hana, sérstaklega þegar fara þarf í hverfið í norðurhlutanum, það er
svo mikið úr leið. Casilda bað strax um vatnsglas svo hún gæti tekið
höfuðverkjatöfluna sína sem hún var með í buddunni. Hún missti
töfluna á gólfið, ásamt glasinu og buddunni. Það var fyndið!
Við gengum upp teppalagðan stiga (sem lyktaði eins og möl-
kúlur) á eftir þjónustukonunni sem fór með okkur að svefnherbergi
frú Corneliu Catalpina. Það var nafn sem ég átti erfitt með að muna.
Svefnherbergið var allt rautt með þykkum hvítum gluggatjöldum
og þarna voru speglar með gylltum römmum. Við biðum í heila
eilífð eftir að húsfrúin kæmi út úr herberginu við hliðina þar sem
við heyrðum hana skola kverkarnar og tala við einhverjar raddir.
Ilmvatnið hennar barst fram til okkar og rétt á eftir kom hún
angandi af öðrum ilmi. Hún barmaði sér um leið og hún heilsaði
okkur:
– Mikið eruð þið heppnar að búa í útjaðri Búenos Aíres! Það er að
minnsta kosti ekki sót þar. Eru kannski flækingshundar og brenn-
1 Þýtt eftir texta í: Silvina Ocampo, La furia, Buenos Aires: Emecé, 1959.