Þjóðmál - 01.06.2020, Síða 62

60 ÞJÓÐMÁL Sumar 2020
Helga segir að faðir sinn hafi verið strangur
en hlýr. Honum hafi verið mikið í mun um að
börnin lærðu dönsku og hún minnist þess
vel þegar hún var send til Danmerkur, rétt
orðin níu ára gömul, í því skyni.25 Eðlilega
vann Ottó mikið en gaf sér engu að síður
tíma til að sinna börnunum og fór með þeim
í útreiðartúra. Hann þurfti reglulega að taka
á móti erlendum gestum og notaði þá
tækifærið og hafði börnin með í ferðum með
gestina út úr bænum. Geirlaug minnist þess
vel þegar Tom Watson, forstjóri IBM, kom
hingað til lands. Þá slóst hún í för með föður
sínum og Watson austur fyrir fjall og Ottó
hafði útbúið nesti fyrir gestinn: Rúgbrauð
með kæfu og kakó sem snætt var í kræki-
berjalyngi. Síðan var haldið með einkaflugvél
Watsons til Vestmannaeyja, þar sem spæld
voru egg á nýrunnu hrauninu.26
Ottó var flesta daga mættur í sundlaugarnar
klukkan sjö að morgni og Geirlaug minnist
þess með hlýju þegar faðir hennar hafði til
morgunverð handa henni og þá var alltaf það
sama á matseðlinum: Rúgbrauð með miklu
smjöri og heitt kakó.
Starf í þágu kirkjunnar
Óhætt er að segja að Ottó hafi verið einn
dyggasti þjónn kirkjunnar í leikmannastétt.
Hann sat í stjórn Hjálparstofnunar kirkjunnar
frá stofnun til ársins 1984, þar af sem
formaður síðustu fjögur árin. Þá var hann
formaður kirkjubyggingasjóðs Reykjavíkur-
borgar. Mestu störfin í þágu kirkjunnar vann
hann þó í sinni sókn.
Ottó og Gyða fluttu með fjölskylduna í
Bústaðahverfið 1960 og sóttu þá messur í
Réttarholtsskóla. Ottó lét sig kirkjubyggingu
hins nýja safnaðar varða og gerði tillögu að
staðsetningu sem varð ofan á. Bygging
kirkjunnar hófst 1966 og henni lauk 1971 og
Ottó var formaður bygginganefndar. Um
svipað leyti höfðu þau hjónin fengið úthlutað
lóð fyrir stórt einbýlishús en hættu við smíði
þess og ákváðu að helga krafta sína kirkju-
byggingunni. Um skeið vann Ottó sjálfur við
framkvæmdina öll kvöld, enda með ein-
dæmum ósérhlífinn. Gyða lét heldur ekki sitt
eftir liggja við byggingu kirkjunnar.
Ottó kemst svo að orði í endurminningum
sínum: „Það er sannfæring mín að ekkert er
þjóð okkar jafn nauðsynlegt og kærleiks-
boðskapur kristninnar. Ef henni auðnast að
tileinka sér kristilegt siðgæði, þá mun henni
vel farnast. Annars ekki.“27
Eftir að Ottó lét af störfum sem forstjóri
gafst honum enn betra tóm til að sinna
líknarmálum. Árið 1982 skipulagði hann
söfnunarátak Krabbameinsfélagsins, sem
gafst einstaklega vel, og árið eftir efndi hann
til söfnunar fyrir hjartveika telpu sem þurfti
á hjartaígræðslu að halda. Sú fjármögnun
tókst einnig vel og ígræðslan heppnaðist
sömuleiðis.
Þau hjónin ferðuðust mikið um heiminn,
meðal annars alla leið austur til Japan og
vestur til Bahamaeyja, þar sem þau læstust
eitt sinni inni í lyftu með Harry Belafonte.
Þá fór Ottó á efri árum einn í ferðalag til
Gambíu í Vestur-Afríku. Þegar aldurinn
færðist yfir endurnýjuðu þau hjónin tengsl
við æskustöðvarnar og keyptu sér hús á
Sauðárkróki. Þá voru Nafirnar ofan við bæinn
örfoka melur, en Ottó beitti sér fyrir því að
þær yrðu græddar upp og varði miklum tíma
og fjármunum í það verk, að sá fræjum og
planta trjám. Nú er þar allt gróið.28
Þrátt fyrir ferðalög vítt og breitt um heiminn
undi Ottó sér hvergi jafn vel og í Skagafirði,
en sjálfur komst hann svo að orði um æsku-
stöðvarnar: „Það er svo undarlegt að þó ég sé
búinn að ferðast víða um heiminn þá hef ég
aldrei nokkurs staðar orðið eins gagntekinn
af fegurð eins og í Skagafirði. Ég hef aldrei
getað slitið þær taugar sem ég á til Skaga-
fjarðar og alltaf langar mig norður og alltaf
fæ ég endurnæringu af því einu að koma
og vera fyrir norðan og hitta þar alla mína
tryggu vini, sem ég hef átt frá barnæsku.“29
Ottó lést 11. júní árið 2000.
Höfundur er doktorsnemi
í lögfræði og sagnfræði.