Saga - 2019, Síða 198

finninganna (e. history of emotions) — að skoða margbreytilegar birtingar-
myndir þess.
Þorsteinn er með mikið af skýringum neðanmáls sem mjög margar lúta
að persónum og leikendum en einnig orðskýringar á latínuheitum og slíku.
Það er auðvitað smekksatriði hversu langt skuli ganga í þeim efnum. Þar
togast á þau sjónarmið að lofa textanum að standa mikið til óbreyttum án
þess að þröngva upp á hann „lærðum“ skýringum á innihaldinu og svo hitt
að „lóðsa“ lesendur í gegnum efnið með miklum útleggingum. Hvað sem
því líður þá er ég hrifinn af þeirri leið sem Þorsteinn fer við útgáfuna að ská-
letra þá hluta dagbókanna sem Finnur Sigmundsson ritskoðaði og felldi
burt í sinni útgáfu. Það gefur verkinu vissulega nýja og þýðingarmikla dýpt
og hvetur til frekari greiningar á verkinu.
Í svona verki fer betur á því að hafa tölumerkingar á neðanmálsgreinum
með sem einföldustum hætti: hefja nýja talningu á hverri síðu, forðast að
drita þeim niður inni í miðjum setningum og leitast við að hreinsa út end-
urtekningar eins og í neðanmálsgrein númer 578 þegar greint er frá
geymslu stað síðari hluta dagbókar Ólafs. Það er ágæt regla sem þaulvanur
útgefandi handrita kenndi mér að „herma“ ekki eftir uppsetningu handrits-
ins við útgáfuna, til dæmis að skáletra það sem væri undirstrikað í handriti
þar sem slíkt merkti það sama. Heimildaskrá er sett upp með óvenjulegum
hætti sem hjálpar ekki við notkun hennar. Ég endurtek að það er fengur í
því að fá þessa dagbók Ólafs Davíðssonar útgefna í heilu lagi.
Sigurður Gylfi Magnússon
Arnþór Gunnarsson, SAGA FLUGVALLA OG FLUGLEIÐSÖGU Á
ÍSLANDI. Isavia. Reykjavík 2018. 544 bls. Myndir. Nafnaskrá. Rafræn
útgáfa aðgengileg á https://rafhladan.is/handle/10802/16752
Ef íkveikjusprengja fellur inn um glugga á herbergi, sem þér eruð í, takið
hana þá og kastið henni strax út um gluggann aftur áður en kviknar í
henni. Ef þér getið ekki náð til sprengjunnar áður en hún fer að brenna,
skulið þér leita skjóls og bíða þar í ca. 2 mínútur (vegna sprengingar-
hættu), en slökkva síðan í henni með sandi, eins og sýnt er hér á eftir.
Á þennan hátt var notendum Símaskrárinnar fyrir árin 1942–1943 kennt að
bregðast við íkveikjuárás. Virkni og útlit íkveikjusprengja var útskýrt enda
mátti búast við að þýskar árásarflugvélar myndu strá þeim í þúsundatali
yfir húsþök íslenskra bæja, en einkum þó Reykjavíkur. Eina ráðið var að
eiga nóg af sandfötum á vísum stað og gæta þess að háaloft væru ekki full
af eldsmat og drasli.
ritdómar196
Saga vor 2019 .qxp_Saga haust 2004 - NOTA 13.5.2019 17:22 Page 196