Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Blaðsíða 143

141
skapinga vert skildra, for interpolasjonar. Denne interpolasjonslæra kviler
på den overtydinga at B frå opphavet ikkje kan ha hatt andre eigenskapar
i personskildring og stil enn dei vi elles vanleg finn att i andre i.-s. No
har eg likevel tidlegare synt at B skil seg sterkt ut frå det „normale" i i.-s.
på fleire grunnleggjande måtar (s. 125-127). Vi skal og seinare få sjå
kor sjølvstendig denne sogemannen går til verks når det gjeld stilen. Det
bør då heller vera noko ein har lov til å venta, enn noko ein undrar seg
over, at vi finn sume uvanlege drag også når det gjeld personskildringa.
Innan B sjølv er heller ikkje desse påståtte „interpolasjonane" så av-
stikkande frå hitt, korkje når det gjeld psykologisk framstelling eller
stilistisk form, at det er nokon grunn til å riva dei laus frå den saman-
hengen dei står i. Ein lyt likevel vedgå at det i B ikkje er andre personar
enn Of. som vert skildra på denne inngåande og direkte måten. Men
skulle det vera noko urimeleg at ein dominerande hovudperson i ei soge
vert skildra nøgnare enn hine? Er ikkje det ein hovudregel både i i.-s. og
i episk litteratur i det heile?
Det avgjerande provet for at denne skildringa av Of. i M-g er noko
opphavleg, leverer likevel K-g. Vi har tidlegare, i den tekstkritiske detalj-
samanlikninga, sett ei mengd døme på at utviklingstrådar som er heile i
M-g, har vorti avslitne i K-g. Slik er det og her. Utf. av K-g har korkje
hatt evne eller tolmod til å få fram den fine utviklinga av Of.s person
som vi finn i M-g. Han hoppar så ofte over slikt som ikkje representerer
aktiv handling. Difor står det hjå han att herre fattigslege restar av den
festlege Of.-framstellinga til sogemannen.
Den talen Of. held då han skal velja ut forliksdomarane, er eit prakt-
stykke med si fyndige form og sine suggererande oppattak. Etter innhaldet
er han beint fram infam. Som vanleg gjer Of. det som ingen har venta.
I staden for straks å nemna dei to han vil ha til forliksdomarar, gjev han
seg til å rekna opp kven han ikkje vil ha, og skandalisera dei. Initiativ-
takarane Styrm. og I>6r. og den hissige Herm. tek han fyrst. Di fleire
hovdingar som er fråtekne, di større vert spaninga når det gjeld dei som er
att. Denne spaninga aukar Of. vidare ved at han fyrst seier noko positivt
om kvar hovding, noko som kunne gjeva grunn til å meina at nett han
burde veljast. Så mykje større vert då vonbrotet, straks Of. slår om og
tek til å rekna opp det som talar imot. Såleis får vi ei rad bitande, poeng-
terte og antitetisk forma karikaturar av alle desse hovdingane, innleidde
med det stendig oppattekne l/ar sitr fru, som nådelaust vender alles augo
mot offeret. Spaninga vert halden oppe like til det siste ved eit serskilt