Bibliotheca Arnamagnæana - 01.12.1957, Blaðsíða 199

197
tidnemningar, som er den mest vanlege forma for serskild innleiing av
nye avsnitt, har vi desse døma på overgangsformlar i B:
M-t K-t
5" pess er getit 5“ nu er pat eitt sinn
12" svd bar til 12“ svd berr til
18“ pess er getit 18“ pat er at segja
27* nu er fra p<vi at segja
32* nu er par til at taka
36* frå p<vi er sagt
56“ nu er fra pvi sagt
72" svd bar til
72“ berr svd til 72“ pat er sagt
73“-“ pat bar til nylundu
Som ein ser, finst slike overgangsformlar i båe gjerdene i den fremre
delen av soga, - ein stad og same formelen i båe tekster. Men i den delen
av K-t som ålment vik sterkare av frå M-t, er dette „klassiske" stilmerket
vanleg borte.
Eit anna „klassisk" stildrag er pauseformlar, som er (eller var)
nu kyrrt um hrid (eller um vetrinn) o. likn. Slike formlar finst på til-
svarande stad i båe gjerder i 818 og 914, 256_7>22"23, 3714>33 (ufull-
stendig i K-t); i M-t dessutan i 175, 185, 277"8, 7312, 741. Også her
er den klassiske stilen klårast representert i M-t.
Ordfylgja i tekstene våre samsvarar i det store og heile med velkjende
syntaktiske regiar. Dei gamle bøygningsmåla tillet ei relativt fri ord-
stilling. Dette gjorde at dei kunne gjeva rom for retoriske figurar som
så å seia er ubrukande i moderne prosa. Ein slik arkaisme er hyper-
b a t o n, som vanleg vert rekna med til stilfigurane, men som i våre tekster
visstnok høyrer med til det meir uvilkårlege og umedvitne språkbruket.
Hyperbaton i M-t berre: å leid haustit 124"5, vid hjålpa målinu 555-6, *
ganga målit 5513. I K-t er figuren nytta noko of tåre: af virding målun-
um 3732, af hijota fénu 4420, 5229, i eru målinu 5422, 5525, prjåtigi
aura hundrada 6327 (men jfr. utg. 1956 s. 63, K merkn. 3), lidr upp i
heradit ferdinni 7124, Pordi presti i Reykjaholt Sglvasyni 7127. Som ein
ser, er det gjerne ein preposisjon som er skild frå styringa ved innskot.
Den frie ordfylgja i det gamle målet er og ein føresetnad for det ål-
menne og rikelege bruket av emfatiske inversjonar54. I B er dette
“ Liestøl i Maal og Minne 1910 s. 22; Nygaard § 343.