Andvari - 01.01.2013, Blaðsíða 72

70
PÁLL BJARNASON
ANDVARI
innfærð yfir aðrar ekki merkilegri - að þeim ólöstuðum". Bjarni knýr hér fast
á og kvæðið birtist sama ár, en án höfundarnafns.31
Næst var komið að kvæði sem var Bjarna líklega til meiri vegsemdar en
önnur fram að því. Tilefnið var brúðkaup Vilhelmínu Maríu og prins Friðriks
Karls Kristjáns í nóv. 1828. Bjarni sendi Finni kvæðið í september það ár:
„Þú ræður hvað þú vilt gjöra við það. Komi ekkert annað skárra frá Fróni
væri eg sáttur með að biðja þig að sjá til að félag okkar leyfði því rúm í
pósttuðru Skírnis.“32 Ekki stóð á viðbrögðum þegar tilefnið var svo veglegt.
Kvæðið birtist í næsta árgangi Skírnis.33 Bjarni sendi það einnig Moltke fyrr-
um stiftamtmanni sem þá var orðinn marskálkur brúðgumans. Moltke fékk
Finn til að snúa því á dönsku og er sagður hafa sýnt það síðan á æðstu stöðum
(BThBréf 1:75). Bjarni þakkaði Finni í ágúst 1829 „ástsamlega fyrir ómak þitt
með að snúa klúðurskvæði mínu á dönsku“. Hann hafði þá ekkert frétt af við-
tökum þess og var ekki rótt: „Eg er hræddur um að það hafi ekki geðjast vel,
bótin er að eg ætlaðist aldrei til að kvæðisgreyið nyti slíkrar æru - blessaður
láttu mig vita það sanna hér í og hlífðu mér ekki, því slíkt fær ekki á minn
skráp.“ Hér vottar í senn fyrir metnaði og hógværð, en hið síðarnefnda ristir
varla djúpt. Bjarni gleymir ekki að láta fylgja hrós um kvæði sem Finnur orti
af sama tilefni, bæði á íslensku og dönsku. (BThBréf 1:183)
Brúðkaupskvæðið hefur fallið í góðan jarðveg meðal Dana og aukið á skáld-
frægð Bjarna. Hann hlaut um líkt leyti jútitsráðsnafnbót og telur Jón Helgason
að kvæðið hafi „væntanlega ekki spillt fyrir“. Grímur Jónsson hreifst af kvæð-
inu, einkum fannst honum tvö síðustu erindin fela í sér „höje og dristige
Tanker“ (BThLjóðmæli 11:162-163). Þar lýsir Bjarni því í enn einu tilbrigðinu
hvernig náttúran samgleðst fólki á hátíðarstund og hann hvetur norðurljósin
og Geysi, ein helstu prýði íslenskrar náttúru, til þess að láta fögnuð sinn í ljós:
Kveikið þér brúðar-
blysin, norðurljós!
litum þeim fegursta finnið!
Hertu þig, Geysir!
að þinn gleðivatnsstafur
mána væti varir.
Bjarni tjáði Grími Jónssyni ánægju sína með álit hans á kvæðinu (BThBréf
1:75), ekki síst lokaerindunum sem fornvinur hans, Hallgrímur Scheving,
hafði ekki verið sáttur við. Bjarni viðurkennir að þau séu einmitt sín „kiær-
este Aandsfostre“.34