Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 33

HVERSVEGNA KAUPA MENN KLÁMRIT?
31
mið karlmannsins sem túlkað er;
hann fullnægir leyfilegri og ó-
viðráðanlegri hvöt, án þess að
taka nokkurt tillit til viðhorfs
eða tilfinninga konunnar. Eink-
unnarorð sumra klámrita: „Að-
eins fyrir karlmenn“ eruþví rétt-
mæt. Sú aðferð sem höfð er við
sölu klámrita vekur auðveldlega
þá hugmynd, að allt sem snert-
ir kynlífið sé ógeðslegt og óleyfi-
legt, þoli ekki dagsins ljós.
Stundum eru gerðar gælur við
óeðlið á þann hátt sem sumir
finna svölun í.
Hversvegna kaupir nú fólk
klámrit? Enski rithöfundurinn
Olaf Stapleton, sem skrifað hef-
ur nokkrar framtíðarsögur*) er
minna á sögur H. G. Wells, hef-
ur í einni bók sinni lýst menn-
ingu, sem að sumu leyti líkist
menningu vorri, en er að mörgu
leyti frábrugðin henni. Fólkið
lifði bersýnilega í hlýju og þægi-
legu loftslagi, því að það gekk
nakið, ef frá er talinn lítill bleðill
sem það hafði fyrir munninum,
en hann var blygðunarfullt líf-
færi, sem aldrei mátti sjást. Allt
sem við kom munninum var
einnig saurugt — enginn siðað-
ur maður gat látið sér til hugar
koma að neyta matar innan um
annað fólk. Matnum var skilað
um miðja nótt við bakdyrnar, og
gerðu það fyrrverandi afbrota-
menn, sem settir höfðu verið
til að gegna þessu blygðunar-
*) Sjá greinina „Næstu milljón ár-
ín“ í 5. hefti 11. árg.
fulla starfi. Aðeins hjón máttu
neyta matar síns sameiginlega
og það gerðu þau í laumi í hálf-
dimmu herbergi, og því óbrotn-
ari og ólystugri sem maturinn
var, þeim mun siðsamlegri var
máltíðin, en fáfróðir og forvitn-
ir krakkaormar höfðu til siðs
að gægjast gegnum skráargöt
til þess að sjá hvað fullorðna
fólkið væri að pukrast með þeg-
ar það lokaði sig inni. Matgræðgi
eða óhóf í mat var að sjálfsögðu
argasti saurlifnaður. Til voru
sérstaklega siðavandir einstak-
lingar sem talið var að neyttu
alls ekki matar, enda þótt þeir
væru margir hverjir í góðum
holdum. En vald siðanna yfir
hugum mannanna er mikið, og
almennt gaf fólk ekki þessari
mótsögn neinn gaum. Eins og
vér þekkjum í okkar menningu,
kvartaði fólk mikið undan spill-
ingu æskunnar, sem lifði í mun-
aði og neytti sameiginlegra mál-
tíða án þess að vera gift. Einu
sinni varð óheyrilegt hneyksli í
höfuðborginni: piltur og stúlka
af léttúðugra taginu námu stað-
ar úti á miðju torgi, tóku af sér
munnbleðlana, afhýddu banana
og byrjuðu að borða hann hvort
frá sínum enda og luku mál-
tíðinni með kossi. Eftir þetta
athæfi, sem vissulega var há-
mark spillingarinnar, skutu þau
sig, sannf ærð um að hafa drukk-
ið bikar lífsins í botn.
Það eru mörg ár síðan ég las
þessa bók, og eg man ekki hvort
minnzt var þar nokkuð á klám-