Úrval - 01.04.1953, Page 40

38
TJRVAL
talaq, talaq“ og skilið við kon-
una á stundinni.
„En ég vil umfram allt forð-
ast að lenda í slíku,“ sagði
Múhammeð. „Miðlarinn hefur
komið til mín með nöfn margra
stúlkna síðan ég kom. Sumar
kunna að syngja og leika á
lútu og aðrar eru dansmeyjar.
Miðlarinn hefur skoðað þær,
kíkt á þær í laumi þegar þær
voru að baða sig, og hún hefur
margt fallegt að segja. En ég
treysti ekki alveg þessum
kvenmanni,“ sagði hann og
hristi höfuðið. „Mér finnst húu
qf áköf að fá umboðslaunin.
Ég vildi ég gæti séð þessar
stúlkur sjálfur. En það er
auðvitað ekki hægt. Sem af-
ganskur aðalsmaður get ég
ekki brotið siðareglur okkar.
En ef ég gæti fundið ein-
hvern áreiðanlegan, óviðkom-
andi mann . . .“
Það fór ónotaskjálfti um mig
þegar hann leit hugsandi á
mig. En svo varð augnaráð
hans dreymandi: „Ég veit ná-
kvæmlega hvernig stúlku ég vil
fá. Ég hef séð hana einu sinni.
Ekki í holdinu auðvitað, held-
ur í bíó í Pesjavar. Hún er
amerísk eins og þú, og hún er
gift manni sem er múhamm-
eðskur prins eins og ég. Hún
heitir Ríta Hayworth."
Hann gerði gælur við nafn-
ið, svo sneri hann sér snöggt
að mér: „Hefur þú kannski séð
þessa konu?“
Áður en ég áttaði mig hafði
ég kinkað kolli. Já, ég hafði
hitt hana í Hollywood og kom-
ið fram með henni í útvarpí.
Það færðist ljómi yfir andlit
Múhammeðs og hann varð æst-
ur. „Vinur minn, fyrst þú hef-
ur séð þessa frú Rítu, þá vild-
irðu kannski gera mér mikinn,
mikinn greiða. Miðlarinn seg-
ist hafa fundið stúlku sem
gæti verið tvíburasystir Rítu.
Hún hefur hrokkið, jarpt hár,
löng augnahár, há og þrýstin
brjóst og mitti sem hægt er að
spanna með þumal- og vísi-
fingri . . .“
Vinur minn hreifst með af
orðum sínum, en svo áttaði
hann sig og bætti við: „Svona
lýsir miðlarinn henni að
minnsta kosti. Á morgun fær
hún annað tækifæri til að
skoða hana, þegar hún fer í
baðhúsið. Viltu fara með henni
til að sjá hvort þessi stúlka er
raunverulega lík Rítu?“
Og áður en mér gafst tími
til að neita hafði Múhammeð
staðið upp, tekið hönd mína og
hrist hana þakklátur og hafið
undirbúning að því að dulbúa
mig í hinn þunga, sniðlausa
búning afganskra kvenna og
hylja skeggjað andlit mitt bak
við ógagnsæja blæju.
Andmæli mín voru enn ekki
þögnuð daginn eftir þegar
miðlarinn fór með mig eftir
krókóttum hliðargötum, gegn-
um litlar dyr og inn í bað-
húsið.
Við sáum stúlkuna og flýtt-