Úrval - 01.04.1953, Síða 55

HIN HVlTA SKELFING
53
inn. Þakið féll inn. Loftbitar
brotnuðu. Hurðin hrökk upp.
Sniór flæddi inn og hálffyllti
eldhúsið.
Það varð niðdimmt. Eftir
skamma stund heyrðist rödd
föðurins. Móðirin svaraði. Svo
tók önnur rödd undir og síðan
einn ein. Það undur hafði skeð,
að þau voru öll á lífi. En þau
voru grafin undir hundruðum
lesta af snjó.
Þau biðu þarna í kulda og
myrkri í tvo tíma. Þá heyrðu
þau í skóflum björgunarsveit-
arinnar, sem var að grafa sig
niður til þeirra. Það kom í ljós,
að eldhúsið var eina herbergið
í húsinu, sem ekki hafði ger-
eyðilagzt. Ekkert þeirra hafði
meiðzt alvarlega.
Þegar björgunarstarfinu í St.
Antönien var lokið, kom í ljós
að fimm hlöður höfðu gereyði-
lagzt, mörg hús skemmst, en
fyrir einhverja mildi hafði að-
eins einn maður týnt lífinu.
Aðrar sveitir urðu verr úti.
Daginn eftir var áætlunarbíll á
ferðinni um Engadinedalinn ná-
lægt þorpinu Zernez. Bílstjórinn
sá vegagerðarmann, Gross að
nafni, við vinnu sína og veifaði
til hans. í sömu svifum heyrði
hann hvell eins og byssuskot
og síðan hviss. Hátt uppi sá
hann snjóinn komast á hreyf-
ingu — í fyrstu mjög hægt. En
þegar hraðinn óx, reis snjórinn
í bylgjur. Kóf reis upp undan
skriðunni um leið og hún brun-
aði niður hlíðina og færði veg-
inn í kaf. Bíllinn varð ekki á
vegi hennar, en Gross varð und-
ir henni. Bílstjórinn ók í skyndi
til Zernez. Björgunarsveit brá
við og fór á slysstaðinn.
Tvær aðferðir eru til að leita
að mönnum undir snjóskriðu.
Önnur er sú, að menn ganga í
röð og þreifa fyrir sér með járn-
stöngum í snjónum. Við hina
eru notaðir hundar, sem æfðir
hafa verið í að þefa uppi menn
undir snjó.
Hundur fann Gross. Hann var
grafinn upp og var enn með lífs-
marki. Lífgunartilraunir voru
þegar hafnar og var hann rétt
að rakna við, þegar önnur skriða
hljóp. Gross og fjórir björgun-
armenn grófust undir henni.
Þeir sem undan komust leit-
uðu hjálpar í þorpinu Zuoz.
Brátt var 20 manna björgunar-
lið hraustustu manna frá Zuoz
komið á vettvang. En varla
höfðu þeir hafið björgunar-
starfið þegar þriðja skriðan
hljóp fram á sama stað, en
slíkt er næstum óþekkt í Ölp-
unum. Átta björgunarmenn
urðu undir henni.
Þeir sem undan komust, hófu
björgunarstarfið enn á ný. Þeim
tókst að grafa upp nokkra, suma
lifandi en aðra látna. Seint um
kvöldið urðu þeir að hætta. Enn
voru sjö menn undir snjónum.
Þó að Zuozbúar væru örmagna
af þreytu, vildu þeir ólmir kom-
ast heim til sín. Hver vissi nema
skriður hefðu fallið þar? En
skriður höfðu lokað veginum og