Úrval - 01.04.1953, Síða 86

84
tJR VAL
í hugarlund. Eftir fimm mánaða
fangavist ól Karin þriðja barn
sitt, son, og hve „konungleg“
fangavistin var má ráða af því
að hún varð að sauma barna-
fötin úr lökum.
Jóhann reyndist duglaus kon-
ungur. Þriðji bróðirinn, Karl,
reyndist vel, en hvorugur þeirra
varð jafnástsæll og Eiríkur
hafði verið og margar tilraunir
voru gerðar til að frelsa hann
og f jölskyldu hans. En þær urðu
aðeins til þess að Jóhann var
sífellt að flytja þau úr stað. Að
lokum lentu þau í Vesterás og
þar var „det quinfolk", eins og
Jóhann kallaði mágkonu sína,
og böm hennar tekin frá kóng-
inum. Það var í júní 1573. Enn
einn sonur hafði þá bætzt í hóp-
inn og mun Jóhanni hafa fund-
izt nóg komið af hættulegum
keppinautum um krúnuna.
Skilnaðurinn við Karin og
börnin var síðasta og mesta á-
fallið, sem Eiríkur varð fyrir.
Þau voru tekin frá honum fyrir-
varalaust, hann hélt þau væru
í herberginu við hliðina og hróp-
aði á þau dag og nótt í langan
tíma. Þegar honum varð ljóst,
að þau voru farin, skrifaði hann
Karin. Tvö af þessum bréfum
eru enn til. I öðru þeirra skrif-
ar hann: „Ég mun elska þig og
vera þér trúr til hinztu stundar.
Það er ekki lengur á mínu valdi
að vernda þig og börnin með
mannlegu móti, en ég skal gera
það með því að biðja guð fyrir
ykkur. Hann er eina hæli okk-
ar.“ Ekkert í þessum bréfum
bendir til að þau séu skrifuð af
geðveikum manni.
En í einvemnni lagðist skuggi
brjálseminnar stöðugt meira yf-
ir hann. Aðeins endrum og eins
var hugsun hans skýr, þá orti
hann, skrifaði nótur og teikn-
aði á spássíur bóka sem hann
hafði hjá sér. Margar teikningar
hans eru af ungri konu með kór-
ónu og slegið hár — Karin. And-
litið er lítið og kringlótt, augun
stór og spékoppar í kinnunum.
Tvö síðustu ár ævinnar dvaldi
Eiríkur í Örbyhus í Upplönd-
um. Þar dó hann 26. febrúar
1577, aðeins 45 ára gamall, eftir
að hann hafði meðtekið sakra-
mentið og lýst yfir, að hann fyr-
irgæfi bræðrum sínum. Lítill
vafi er á, að Jóhann bróðir hans
byrlaði honum eitur!
Eftir lát manns síns var Karin
látin laus. Af börnum hennar var
nú aðeins Sigríður hjá henni.
Drengirnir, Henrik og Arnold,
dóu í fangelsinu, og 1575 hafði
hún orðið að þola þá þungu raun
að elzti sonur hennar Gústaf var
tekinn frá henni 7 ára gamall
án þess hún fengi að vita hvað
um hann varð. Jóhann konung-
ur lét ekki þar við sitja, hann
sendi drenginn úr landi. Þegar
Karin og Sigríður komu til Ábo
voru þær „klæðlausar“.
En það fékk ekki mest á Kar-
in. Eiríkur, „minn hjartkæri“
eins og hún kallaði hann, var
horfinn að fullu. Hún hafði ekki
fengið að skrifa honum, og bréf-