Úrval - 01.04.1953, Qupperneq 108

106
ÚRVAL
Á kvöldin sat hann yfir kaffi
•og koníaki, og Lucia sat hjá hon-
um og fékk sér glas af víni. Þau
dönsuðu einn dans, tvo dansa.
Svo færði hún sig yfir að borði
Maríu og Georgette, dansaði
við aðra, hvarf. Öðru hvoru
stungu María og Georgette sam-
an nefjum, brostu, horfðu á
hann.
Lucia var mjög vingjamleg.
Hún spurði: „Hve lengi verðið
þér hér?“
„Næstum út þennan mánuð."
„Svo? Ekki lengur? Það var
leiðinlegt ...“ Hún sagði þetta
gremjulega og var fljótmælt.
„En hversvegna burfið þér að
fara? Líkar yður ekki vel hér?“
„Mjög vel,“ sagði hann, „en
ég verð að fara heim vegna
starfs míns.“
„Uss ... Þér hljótið að geta
fengið vinnu hérna í París. Er
ekki nóg vinna hér? Hvað starf-
ið þér heima í landinu yðar?“
„Ég er kennari,“ sagði Ste-
fansen lektor.
„Einmitt það, kennari? En
þér hljótið að geta gert eitthvað
annað? Er það þá svona miklu
betra heima hjá yður?“
„Nei, ekki miklu betra.“
„Nú, þá verðið þér áreiðan-
lega kyrr hér,“ sagði hún ákveð-
in. „Við skulum dansa. Hvað
heitið þér eiginlega ? Ættarnafn-
ið yðar er nefnilega alveg ó-
mögulegt."
Páll .“
„Páll? Það var auðvelt. Af
liverju dansið þér bara við mig ?
Hér er svo mikið af fallegum
stúlkum.“
„Af því að mér fellur svo vel
við þig. Þú ættir ekki að vera
hér, Lucia.“
„Hvar ætti ég annars að vera?
Byrjarðu nú aftur á sömu vit-
leysunni. Við skulum dansa. Ég
hef gaman af að dansa við þig.
Þú dansar vel. Ertu giftur?“
Hún leit upp til hans brúnum
spyrjandi augum. Hann lagði
handlegginn utan um hana og
þau dönsuðu í þvögu af dans-
andi fólki. Það var eins heitt
og í gróðurhúsi. Fatlaði maður-
inn lék Quand l’amour ... Hún
var fislétt. „Nei,“ sagði hann,
„nei, ég er ekki giftur. Af hverju
spyrðu að því?“
„O, maður spyr svona um ...
um allt mögulegt.“
Að afloknum dansinum fór
Stefansen lektor í hina venju-
legu kvöldgöngu sína. Seinna,
þegar hann lá í litlu herbergis-
kytrunni og starði upp í loftið,
heyrði hann óljóst að fatlaði
maðurinn var að hamra á pía-
nóið. „Nú er nóg komið,“ sagði
hann upphátt. „Allt er bezt í
hófi.“
Kvöldið eftir fór hann í bíó,
næsta kvöld, laugardagskvöld,
sat hann með ungum Dana,
Möller, starfsmanni á ferða-
skrifstofu, á svölum skrautlegs
veitingahúss og horfði á mann-
grúann á breiðstrætinu. Þeir
drukku báðir kaffi og koníak.
Möller sagði, að það væri skort-
ur á ungum og velmenntuðum