Úrval - 01.09.1953, Qupperneq 26

24
ÚRVAL,
að samkomulagi um það atriði,
herra borgarstjóri, sagði ég.
Leyfið mér að vekja athygli
yðar á atburði, sem skeði hér
á landi fyrir einu ári. Einhver
afdankaður fursti, Heinrich að
nafni, kom hingað frá Þýzka-
landi. Þing Bandaríkjanna
veitti 45 þúsund dollara risnu-
fé í tilefni af þriggja vikna
dvöl þessa herra. Bróðir hans
græddi 4 milljónir dollara á
blóði verkamanna okkar. Var
hann borgari þessa lands?
— Og það er sagt, herra
borgarstjóri, að þér, öll borg-
arstjórn New Yorkborgar og
háskólaráðið, hafið staðið fyrir
veizluhöldum manni þessum til
heiðurs. Og ég endurtek: — Var
hann borgari New Yorkborgar?
— Nei, móðir, sagði borgar-
stjórinn, það var hann ekki.
— Og borgarstjórn New
York hélt líka Kínverja, Lee
Woo að nafni, samsæti. Var
hann borgari New Yorkborg-
ar ?
— Nei, móðir, það var hann
ekki.
— Hafa þeir nokkurntíma
skapað nokkur verðmæti fyrir
þjóð okkar?
■— Nei, móðir, það hafa þeir
ekki gert.
— Jæja, herra borgarstjóri,
hérna sjáið þér hina litlu borg-
ara landsins og þeir framleiða
líka verðmæti þess. Höfum við
ekki rétt til þess að koma inn
i borgina yðar?
Augnablik, segir hann, og
gerir boð eftir lögreglustjóran-
um. Og síðan ákváðu þeir að
leyfa hernum að koma inn í
borgina. Við gengum upp eftir
Fjórðu götu til Madisontorgs-
ins, og lögreglumenn úr þrem
borgarhverfum fylgdust með
okkur. Þeir kröfðust þess að
við héldum fundinn í Tíundu
götu. Áheyrendurnir voru
geysimargir, og ég sagði þeinr
frá hinni hryllilegu barna-
þrælkun í verksmiðjum kola-
héraðsins, og sýndi þeim nokk-
ur af börnunum. Ég sýndi þeim
Eddies Dunphy, tólf ára dreng,
sem varð að sitja allan daginn
á háum skemli og rétta öðrum
verkamanni þráðarenda. Ellefu
stundir á dag sat hann á háa
skemlinum, umkringdur hættu-
legum vélum. Allan daginn,.
vetur, sumar, vor og haust,
fyrir 3 dollara á viku. Og ég
sýndi þeim Gussie Rangnew,
litla telpu, sem ekki var barn
lengur. Andlit hennar var eins
og andlit gamallar konu. Gussie
vann í verksmiðju við að ganga
frá sokkum. Hún vann ellefu
stundir á dag og kaupið var
fáein sent.
Daginn eftir fórum við til
Coney Island, en þangað vor-
um við boðin af herra Bostick,
sem átti villidýrasafnið. Börn-
in höfðu aldrei skemmt sér eins
vel á ævinni. Þegar búið var
að sýna tömdu dýrin, bað dr.
Bostick mig um að halda ræðu.
Á bakgrunn leiksviðsins var
máluð mynd af Colosseum í