Úrval - 01.09.1953, Síða 52

50
ÚRVAL,
Af frásögnum um Marie Du-
plessis má ætla, að hún hafi lent
á glapstigum meira fyrir áhrif
félagslegs misréttis þeirra tíma
og vegna persónulegrar ógæfu,
en vegna alvarlegs skapgerðar-
galla.
Frá bernsku sinni á hún
engar bjartar minningar. Móð-
ur sinnar minnist hún aðeins
sem konunnar er klæddi hana
og föður sinn nefnir hún aldrei.
Hann hét Marin Plessis og hafði
komið sem ferðalangur til Non-
ant þar sem hann hitti 26 ára
gamla sveitastúlku; henni urðu
á þau örlagaríku mistök að gift-
ast honum. Þau eignuðust tvær
dætur, og dó móðirin meðan þær
voru börn. Fyrst önnuðust ná-
grannarnir dæturnar, en þegar
faðirinn tók eftir að Marie ætl-
aði að verða falleg stúlka, krafð-
ist hann þess að fá að ,,taka
hana í sína umsjá“. Það gerði
hann líka á sinn hátt: þegar
hún var 14 ára seldi hann hana
öldruðum saurlífssegg. Seinna
fór hann með dótturina til Par-
ísar, að öllum líkindum í svip-
uðum erindagjörðum.
En það vildi Marie til láns,
að hann dó fljótlega. Hún gerðist
fyrst saumakona og lagði síðan
stund á fleiri störf. En hún var
falleg og hafði um engan að
hugsa nema sjálfa sig. Og því
fór eins og oft vill verða: eftir
nokkur ár er hún komin í hóp
þeirra lauslætiskvenna, sem
hafa opið hús og aka í vögnum
um Boulogneskóginn. Þegar
Dumas hitti hana býr hún við'
Boulevard de la Madeleine, að-
allega fyrir náð aldraðs vellauð-
ugs greifa að nafni Stackelberg.
Samband hennar við Stackel-
berg greifa, sem lýst er bæði í
skáldsögunni og leikritinu,
hafði raunar á sér nokkurn róm-
antískan blæ. Marie hafði
kynnzt honum á þýzku heilsu-
hæli þar sem hún dvaldi vegna
brjóstveiki, sem þjáði hana, og
þar sem hann var einnig með
veika dóttur sína. Dóttirin dó
og faðirinn var yfirbugaður af
sorg. Dag nokkurn mætir hann
Marie í garðinum. Hann starir
hvumsa á hana. Hún er næstum
lifandi eftirmynd hinnar látnu
dóttur hans. Það tekst vinátta
með þeim og greifinn gerir ár-
angurslausar tilraunir til að
leiða Marie inn á vegi dyggðar-
innar með því að leigja handa.
henni íbúð, leggja henni til fast-
an framfærslueyri og fylgja
henni eins og tryggur varðhund-
ur. Viðleitni hans bar þó lítinn
árangur.
Þannig var hin raunverulega
Kamelíufrú þegar Alexandre
Dumas hitti hana. Hún var fall-
eg stúlka á glapstigum, með
ömurlega fortíð að baki sér og
skugga erfiðs sjúkdóms fram
undan. Allt er þetta bæði í sög-
unni og leikritinu, og virðist
Dumas hafa fylgt veruleikanum
býsna nákvæmlega mitt í allri
rómantíkinni.
Eftir fyrstu samfundi þeirra