Úrval - 01.09.1953, Síða 70

68
ÚRVAL
beita huganum. Sérhver maður
hefur tvær vitundir, meðvitund
og dulvitund. Dulvitundin er á-
kaflega miðmögnuð, en meðvit-
undin, sem allir nota, er dreifð
og reikul. Hún er sífellt að f jalla
um þúsund hluti, hluti, sem þú
sérð í kringum þig eða ert að
hugsa um. Þess vegna verður
þú að læra að einbeita henni,
þannig að þú getir séð aðeins
einn hlut, og alls ekkert annað.
Ef þú stundar æfingarnar af
kostgæfni, ættir þú að geta,
eftir svo sem fimmtán ár, ein-
beitt huga þínum, meðvitund
þinni, að hverjum þeim hlut
sem þú kýst, í þrjár og hálfa
mínútu að minnsta kosti.“
Þannig mælti yoginn.
Og svo hóf ég æfingarnar. Á
hverju kvöldi sezt ég niður, loka
augunum og einbeiti huganum
að andliti þeirrar manneskju,
sem mér þykir vænst um — en
það er bróðir minn. Ég reyni
að sjá andlit hans fyrir mér.
En jafnskjótt og hugur rninn
tekur að reika, hætti ég æfing-
unni og bíð til næsta kvölds;
því að þegar hugurinn fer að
reika, er það merki [þess, að
hann er þreyttur og þarfnast
hvíldar.
Þegar ég hef æft mig dag-
lega í hálft þriðja ár, get ég
einbeitt huganum algerlega að
andliti bróður míns í rúmar
tvær mínútur. Mér er að fara
fram.
En þá skeður dálítið einkenni-
legt. Æfingarnar valda því að
ég missi lyktarskynið; og ég hef
ekki fengið það aftur enn þann
dag í dag.
Svo neyðist ég aftur til að
fara að vinna fyrir mér. Ég fer
frá Hardawar og held til Kalk-
útta. Þar sýni ég venjuleg töfra-
brögð, en hætti þó ekki við æf-
ingarnar. Og dag nokkurn ferð-
ast ég til Dacca í Austur-
Bengal, og er viðstaddur þegar
maður nokkur er að sýna hvern-
ig hann geti vaðið eld. Eftir sýn-
inguna skorar töframaðurinn á
áhorfendurna, að einhver skuli
leika þetta eftir lionum. Eg og
þrír aðrir bjóðast til að gera
það. Ég er síðastur. Hinir þrír
skaðbrenna, sig og áhorfend-
ur hlæja, þegar röðin kemur að
mér. Ég reyni að muna lexíurn-
ar mínar. Ég einbeiti huganum
að einum hlut: að eldurinn sé
kaldur. Þessi eldur er kaldur,
segi ég við sjálfan mig. Hann
brennir mig ekki. Ég einbeiti
huganum svo mjög, að ég sé
ekkert nema eldinn og að eld-
urinn sé kaldur. Og sjá, ég geng
yfir hann og ég brenni mig
ekki.“
(Nokkrum árum seinna fór
Sálarrannsóknarráð Lundúna-
háskóla þess á leit við Kuda
Bux, að það mætti láta fara
fram nákvæma rannsókn á
hæfileika hans til að vaða eld.
Hann veitti samþykki sitt til
þess, og sýning var haldin á
grasflöt í einkagarði einum í
Carshalton í Surrey.
Brezka læknablaðið birti