Úrval - 01.09.1953, Síða 85

VIÐICVÆMT HJARTA
83
úð, að manni fannst sem greina
mætti angurblíðan ilm af
hýasintum í loftinu. Ef ásýnd
betlarans var ekki alltof
andstyggileg kom jafnvel fyrir,
að hún leitaði í buddunni sinni
að skildingi, rétti fram gull-
skreytta höndina og lét hann
falla í betliskálina og hélt
grönnum handleggnum útrétt-
um eins og hún vildi stjaka
frá sér miskunnarlausum veru-
leikanum. Væri betlarinn ung-
ur maður, sem ekki hafði van-
izt örkumlalífi sínu, bauð hann
henni kannski jafnvirði ölm-
usunnar í skóreimum, en frú
Lanier vildi ekki þiggja endur-
gjald. Hún bandaði mildilega
frá sér, leið áfram og lét fá-
tæklegan varning hans ósnert-
an, og þegar hann horfði á eftir
henni var hann ekki lengur
einn af milljónunum sem vinna
fyrir sér í sveita síns andlits,
heldur forréttindamaður, út-
valinn til að njóta göfugmann-
legrar miskunnsemi hennar.
Þannig var það næstum alltaf
þegar frú Lanier hætti sér út
fyrir dyr. Alls staðar mætti
hún þessum tötralýð, þessu úr-
hraki mannkynsins, og hver og
einn hlaut hugsvölun frá augna-
ráði hennar, sem talaði þöglu
máli.
„Verið hughraust! Verið hug-
hraust!“ sagði það. ,,Qg þið —
ó, gefið mér líka kjark!“
Þegar frú Lanier kom heim
var hún ósjaldan máttlaus eins
«og brotin lilja. Þernan Gwennie
varð að sárbiðja hana að
leggjast fyrir til að safna
kröftum svo að hún gæti skipt
um föt, klæðzt í einhvern svif-
léttan samkvæmiskjól og far-
ið niður í gestasalinn, með end-
urskin af áhyggjum dagsins í
dökkum augunum, en þó með
hvelfdan barm eins og henni
væri nú léttara.
Gestasalurinn var helgidóm-
ur hennar. Þar gat hjarta
hennar fundið ró eftir erfiði
dagsins, þar gat hún helgað sig
alla angurværð sinni. Það var
eins og þetta herbergi svifi ut-
an við heiminn, hér var frið-
sælt, engin bók eða tímarit,
sem minnti á þrautir og þján-
ingar lífsins. Það var Ijóst,
fullt af gulum blómum, klætt
glitofnu veggfóðri. Utan við
stóran gluggann liðaðist fljót-
ið, þar sem fönguleg skip
sigldu framhjá, hlaðin undar-
legum varningi í pastellitum —
hvaða nauðsyn bar til að vita,
að þetta voru prammar sem
fluttu sorp? Beint fram undan
blasti við falleg eyja með reisu-
legum og traustum byggingum
í barnalega skærum litum, eins
og á málverki eftir Rousseau.
Stundum mátti sjá hjúknmar-
konur og sjúklinga á hraðri
göngu eftir stígunum við
ströndina. Á bak við járn-
grindargluggana var kannski
fólk, sem ekki var eins frátt
á fæti, en um það talaði eng-
inn í nærveru frú Laniers. All-
ir sem komu í gestasal heim-